Pravoslavna crkva poštuje i čuva kanone i odluke sedam Vaseljenskih Sabora, odbacuje i ne priznaje univerzalni autoritet pape, danas organizovana na nacionalnom nivou.
Pravoslavna crkva nije jedna crkva već porodica nezavisnih tela koje se nazivaju prema nacijama u kojima su smeštene (Grčka pravoslavna crkva, Ruska pravoslavna crkva...) Ujedinjene su po shvatanju sakramenta, doktrine, liturgije, crkvenog uređenja, ali svaka od njih sama uređuje svoj život. Na čelu svake pravoslavne crkve je postavljen patrijarh kao starešina. Glavni među njima je Carigradski patrijarh sa sedištem u Istanbulu, koji uživa naročite počasti, ali nema vlast da utiče na ostale pravoslavne crkve već je samo prvi među jednakima.
Pravoslavna crkva tvrdi za sebe da je jedina prava Hristova crkva i da njeni koreni sežu do prvih apostola. Veruju u Trojstvo, Bibliju kao reč Božiju, Isusa kao Božjeg Sina i druge biblijske doktrine.
Najznačajnije delo na kojem se zasniva liturgija jeste Sveto pismo koje čini Stari i Novi zavet, kao i Sveto predanje. Za pravoslavlje je posebno značajan Novi zavet koji predstavlja život i učenje Gospoda Isusa Hrista.
Najvažnija uloga pravoslavnih hramova je da služe kao mesto gde živa Crkva - vernici, uznose Bogu svoje molitve a najvažniji deo crkvenog života jeste Sveta liturgija tj. bogosluženje, koje se služi nedeljom i drugim praznicima u hramovima. Osim liturgije, vrše se jutarnje i večernje molitve, časovi i bdenija, koja ujedno imaju poučni karakter. Liturgiju služi sveštenik uz prisustvo vernika. Postoje tri stepena svešteničke službe: đakon, sveštenik i episkop. Episkopi ili vladike su hijerarhijski ispod patrijarha i njihova administrativna jedinica zove se eparhija.
Manastir Divša u narodu poznat kao Đipša, nalazi se na zapadu južnog obronka Fruške gore, između mesta Vizić i Divoš.
Proglašen je spomenikom kulture od izuzetnog značaja Republike Srbije 1990. godine.
Čine ga crkva i spratni konak zapadno od nje. Manastir je posvećen Svetom Nikoli, a prema predanju postaje zadužbina despota Jovana Brankovića krajem XV veka. Prvi pouzdani podaci o manastiru u Turskim izvorima potiču iz druge plovine XVI veka. Manastir je bio dosta udaljen od naseljenih mesta. Opat Bonini u svojim spisima iz 1702. godine tvrdi da se "kaluđerski manastir Đipša nalazi u jednoj pošumljenoj, udaljenoj i nenaseljenoj dolini. Sada u njemu ima nekoliko kaluđera, koji ponovo grade manastir i crkvu".
Austrijski car Josif I izdaje privilegiju 1706. godine gde se manastir Divša navodi kao metoh manastira Kuveždina sve do 1923, kada je proglašen samostalnim manastirom.
Teška situacija u manastiru se poboljšava 1738. godine kad je snabdeven najpotrebnijim bogoslužbenim knjigama, što je uticalo da se njegova aktivnost znatno poveća.
Stara manastirska crkva je obnovljena 1743. godine, ktitorstvom Novosađanina Petra Jovanovića o čemu svedoči Jovanovićevo pismo patrijarhu Arseniju IV Jovanoviću Šakabenti, upućeno 1744.
Ikonostas za obnovljenu crkvu je rezan u Novom Sadu 1751. godine , a oslikao ga je Teodor Stefanov Gologlavac danas ocenjen kao stvaralac osrednjih umetničkih kvaliteta.
Ozbiljna obnova manastira i izgradnja manastirskog konaka i zvonika sa kapelom zabeležene su između 1762. i 1766. godine. Glavni ktitor bio je pustinjak Matej - monah čijom zaslugom su podignuti priprata, zvonik, kapela i dvospratna zgrada konaka na zapadnoj strani. Gravira Zaharija Orfelina nastala 1722. godine, svedoči o izgledu manastira u tom periodu. Manastirska crkva značajno menja izgled 1822. godine. Crkva se sastoji iz dva dela, i to prvobitne crkve i kasnije dozidane priprate i zvonika. Crkva je jednobrodna, jednokupolna građevina sa pripratom na zapadu, naosom u središnjem delu, nad kojim se dižu kupola i oltarske apside na istočnom delu.
Neko vreme je bio pod upravom manastira Kuveždin, a između 1913. i 1922. godine je bio napušten.
Iguman Pantelejmon Lazić (1922) započinje popravku crkve, konaka i ekonomskih zgrada.
U to vreme je postojala i škola za decu iz manastirskog prnjavora, a iguman Pantelejmon je bio i učitelj.
Proglašen je za samostalan manastir tek 1923. godine kada je Kuveždin postao ženski manastir. Divša je 1933. ponovo izgubila status samostalnog manastira, da bi ga ponovo dobila posle Drugog svetskog rata.
Za vreme Drugog svetskog rata crkva manastira je sravnjena sa zemljom, sam manastir teško oštećen a ikonostas demontiran i odnešen (delimično sačuvan). Od 1980. godine manastir je postepeno obnavljan tako da danas manastirski kompleks čine crkva Sv. Nikole i spratni konak. Manastir je danas aktivan i čini ga žensko monaštvo.
