Kao i o mnogim manastirima i njihovom nastanku i o ovom postoje predanja i legende. Po predanju, manastir je osnovao kralj Dragutin krajem 13. i početkom 14. veka kada je dobio na upravu sremsku oblast. Međutim, o tom periodu ne postoje nikakvi pisani podaci osim tradicije. Postoji i mišljenje ranije rasprostranjeno, da je prvobitni manastir na mestu Velike Remete sagradio ilirski episkop Leontije o čemu se govori u opisu 1753. Sve u svemu, smatra se da je ovaj manastirski kompleks veoma star, čak najstariji u Sremu. Međutim prvi pisani siguran spomen manastira jeste onaj iz jednog turskog dokumenta iz vremenena sultana Sulejmana II (1541 i 1543) u kojem se regulišu poreski odnosi manastira prema spahijama, kako je nađeno u jednom zapisu: „U povoljnijim uslovima, priviknuti na režim osmanske vlasti a pod stalnom arhijerejskom pažnjom Pećke patrijaršije." U 17. veku car Leopold između 1690. i 1695. godine, dao je srpskoj crkvi i narodu fruškogorskih manastira izvesne privilegije, među njima i Velikoj Remeti, koja je ubrzo počela sa obnavljanjem i oporavljanjem. U privilegiji od 21.avgusta 1690. rečeno je da niko ne sme činiti nasilje nad manastirima, nego da budu slobodni od desetine. Zatim je 1695. godine car je odobrio organizaciju srpskih pravoslavnih eparhija, čime su postavljeni temelji buduće mitropolije. U prvoj polovini 18. veka podignut je visoki barokni zvonik, izvedeni su najkrupniji građevinski radovi na manastiru. Kako je manastir (uz mnogo rezerve) izgledao u to doba vidi se na bakroreznoj kompoziciji Zaharija Orfelina pod nazivom Sveti Dimitrije iz 1764. godine gde se u donjem delu prikazuje Velika Remeta. Veoma je interesantno to da je manastir i spolja bio islikan, što je sasvim neuobičajeno za to vreme. Od tih fresaka postoji jedino sačuvana još u niši iznad severnih vrata freska Bogorodice sa malim Hristom kako sedi na prestolu i u rukama drži dete koje blagosilja desnom rukom. U gornjem delu su i arhanđeli Mihailo (levo) i Gavrilo (desno). Danas je sve to veoma teško uočiti jer je freska teško oštećena. Na južnoj strani dva su svetitelja u ratničkoj odori. Jedan je sv. Dimitrije (o njemu je već rečeno) i on drži mač, dok je na drugoj fresci prikazan neki nepoznat svetitelj kako drži koplje (danas je na toj fresci teško bilo šta raspoznati). Na početku Drugog svetskog rata u manastir ulaze ustaške jedinice i u njemu ostaju sve do proleća 1943, tako da je komisija zagrebačkog Muzeja za umjetnost i obrt 10. septembra 1941. došla da popiše imovinu manastira i da je odnese u Zagreb. Ona je preuzela svega oko 60 predmeta, što govori da su ostala dobra bila pokradena i uništena. Kada su proleća 1943. ustaše napuštale manastir, spalile su ga. Tokom II svetskog rata manastir je ne samo opljačkan, već i dobrim delom uništen. Kube i krov crkve su srušeni, unutrašnjost upropašćena (freske su premazane), a zapadno krilo konaka sravnjeno sa zemljom dok su ostala pretrpela velika oštećenja. Danas je situacija tek delimično bolja. Spoljašnjost crkve, a naročito visoki zvonik su u lošem stanju i zahtevaju hitnu popravku. Spolja crkva izgleda veoma interesantno sa svojim zidovima od opeke i kamena, jednim ulaznim i pet prozorskih otvora, ali sve je to nagriženo zubom vremena. To se može naročito videti po ukrasima na prozorima koji od nekadašnje lepote danas imaju ostatke. Slična je situacija sa konacima. Manastir je obnavljan u dva navrata, a novo kube i krovnu konstrukciju crkva je dobila 1982. godine. Slava manastira Velika Remeta je Ivanjdan - 7. (24.) jul.