Manastir na Fruškoj gori severno od Sremske Mitrovice. Petkovica nikada nije bila samostalni manastir, već 1741. godine postaje metoh Šišatovca. Verovatno je jedan od najstarijih manastira na ovom području, mada tačno vreme njegovog nastanka nije utvrđeno. Pretpostavlja se da je sagrađen posle obnove Pećke patrijaršije 1557. godine.

Narodna legenda ga pripisuje Jeleni Štiljanović, udovici despota Stefana Štiljanovića, koja je tu provela i svoje poslednje dane, međutim to teško da odgovara istini. Osnovni podatak na osnovu kojeg se pretpostavlja okvirno vreme podizanja manastira jeste 1556. godine, gde se navodi da je iznad zapadnih crkvenih vrata unutrašnjih stajao zapis na kojem je pisalo da su crkva i trpezarija sazidane u vreme igumana Akakija. Na žalost ni tada se nije mogla iščitati iz zapisa godina kada je crkva podignuta, jer je baš taj deo bio oštećen.

Fasade su oživljene sa tri naše južne strane, među očuvanim freskama nalaze se pored ostalog, oslikani Veliki praznici, Hristovo stradanje i posmrtnih javljanja Hrista, tri scene iz Bogorodičinog života, prikazani su još i sveti Sava, Stefan Nemanja, Stefan Dečanski i drugi. Budući da su u to vreme istovremeno živopisane crkve manastira Krušedola, Velike Remete i Hopova, veštije slikarske ekipe su bile tamo, a Petkovica se morala zadovoljiti manje veštim majstorima. Freske su bile u grubim bojama, rađene pomalo početnički, a ono što je naročito primetno jeste da majstori nisu bili upućeni u anatomiju ljudskog tela. No, od svega toga je najvažnije da su se one sačuvale.

Crkva je građena u tradicionalnom stilu srpske arhitekture, oslikana ikonama 1588. godine i posvećena svetoj Petki. Prvobitnom ikonostasu nema traga, a nova oltarska pregrada je izrađena 1735. godine.

U 17. veku manastir je bio poprilično zapušten, a mitropolit Pajsije ga je spasio rušenja od strane Sinan-bega. U 18. veku je više puta obnovljen. Početkom 19. veka konak je bio sklon padu, porušen je 1908. godine.

U toku II svetskog rata crkva je napuštena, a što je u njoj bilo starih ikona odneseno je i rastureno. Ikonostas je uništen, a krst je prenesen u Muzej Srema u Sremskoj Mitrovici. Obnova crkve i čišćenje živopisa izvršeni su 1950/52. godine, a konzervatorski radovi su nastavljeni 1981.godine.

Slava manastira Petkovica je Prepodobna mučenica Paraskeva 8 (26) avgust i Prepodobna mati Paraskeva- sveta Petka 27 (14) decembar.

Na središnjem delu Fruške Gore kod mesta Mala Rremeta u tišini i zelenilu nalazi se ovaj zasigurno 
najmanji a možda i najlepši fruškogorski manastir. Do njega se dolazi iz Vrdnika do centra Jazka gde je 
oznaka na desno, prođe se celo selo i na izlasku se skrene desno pre uzbrdice i pravo do manastira.
Prema predanju manastir je osnovao "sremski kralj" Dragutin. Najstariji podaci o Maloj Remeti ili Remetici 
sačuvani su u turskim zemljišnim knjigama iz 1545 god. Turci su manastir spalili i opustošili. Godine 1679,
Arsenije Čarnojević dozvolio je monasima manastira Rače da se nasele u Malu Remetu i da je obnove.
Mala Remeta je bila metoh manastira Beočin gde su monasi iz Rače prvo došli.
Nova velika obnova bila je 1739 god. Crkvu su sazidali majstori Todor i Nikola a ktitor je bio 
Stanko Milinković. Iz iste godine potiče zaštitna povelja(salva gvardija) izdata od generala
Valisa manastiru Beočin u kojoj se pominje i štiti Mala Remeta.

Ikonostas je urađen 1757 god. Ima 53 ikone koje je radilo više majstora ali je najlepše uradio 
Janko Halkozović.

Slava manastira Mala Remeta je Pokrov Presvete Bogorodice - 14. (1.) oktobra.. 

Manastir je aktivan, ženski i o njemu brinu monahinje.

Manastir Šišatovac, sa crkvom posvećenom Rođenju Bogorodice, smešten na zapadnom delu Fruške gore, na izvoru reke Remete, 1520. osnovao je žički iguman Teofil sa monasima Ilarionom i Visaridnom na mestu male crkve Sv. Nikole, zvane Remetske po istoimenoj reci na kojoj je sagrađena. Današnja crkva izgrađena je 1778. zaslugom vršačkog episkopa Vićentija.

To je trikonhalna građevina velikih dimenzija, sa kupolom nad presekom transepta i uzduženog broda i visokim zvonikom na zapadnom pročelju, koji je sagrađen u baroknom stilu. Šišatovačka crkva se od ostalih fruškogorskih manastira izdvaja po bogato raščlanjenim fasadama od kamena i opeke, u kojima se vidi osećaj graditelja za plastično rimovanje oblika.

Ikonostas i zidne kompozicije rad su Grigorija Davidovića Opšića iz 1794. Manastir je tokom prve polovine 19. veka bio stecište obrazovanih Srba, kada su kao gosti arhimandrita Lukijana Mušickog u njemu boravili Vuk Karadžić i Filip Višnjić.

Manastir Šišatovac se nalazi na južnim padinama zapadnog dela Fruške Gore u blizini istoimenog naselja i izvora potočića Remete. U početku se manastir zvao Remetica ili Remetski manastir i posvećen je bio sv. Nikoli.

Prema "Svitku zaveštalnom" žički monasi predvođeni svojim igumanom Teofanom (Teofilom) početkom 16. veka pobegli su od turskig zuluma u Srem i tu su našli malu staru crkvicu posvećenu sv. Nikoli. Oni su tu crkvu srušili i na istom mestu podigli 1520. novu i posvetili je Rođenju presvete Bogorodice. (Ilarion Ruvarac je mislio da to nije moglo biti 1520., već između 1545. i 1550. g.) Taj novi manastir se od druge polovine 16. veka naziva Šišatovac. Godine 1543. prenete su u Šišatovac mošti sv. Stevana Štiljanovića iz Šikluša u Baranji. Svečevo telo počivalo je u orahovom kivotu ukrašenom sedefom do 1760., kada je o trošku Vićentija Popovića, vršačkog episkopa, izrađen nov, bogato ukrašen metalni kivot.

Prvobitna crkva nije sačuvana i brzo je srušena. 1634. godine primorski majstori Jovan i Gašpar sagradili su od kamena dvokupolnu crkvu, koja je bila pokrivena hrastovom šindrom. 1742. godine sagrađen je četvorospratni zvonik kvadratnog preseka prilogom Vuka Isakoviča (glavni junak "Seoba" M. Crnjanskog)

Vićentije Popović, kao arhimandrit šišatovački, porušio je staru teskobnu dvokupolnu crkvu i počeo da zida novu, sadašnju crkvu. Zidanje je trajalo 20 godina, od 1758. do 1778., a osim Vićentija Popovića, koji je postao vršački episkop, veliki priložnici su bili kapetan Trifun Isaković, oberkapetan Jovan i njegov brat obrster Josif Monasterlija, a takođe i potpukovnik Sekula i njegov brat kapetan Jeftan Vitković. Ono što na njoj odmah privlači pažnju jeste njena veličina koja prelazi u monumentalnost, tako da i po tome odstupa od ostalih, daleko manjih, fruškogorskih manastirskih crkava. U njenoj arhitekturi ne samo da potpuno preovlađuje barok, već su i njeni prozori (njih 9) izrađeni u gotskom stilu, što je jedini primer takve gradnje na Fruškoj gori. Kapela, posvećena Sv. Petru i Pavlu, sagrađena je u baroknom stilu 1750. godine. Zgrade konaka su okruživale crkvu sa tri strane, dok je četvrtu, severnu, zatvarao hram. Konačni izgled konaci su dobili krajem 18. i početkom 19. veka, a obnovljeni su posle požara 1849. godine.

Na jugozapadnim obroncima Fruške gore, u dolini Jaroškog potoka, nalaze se ostaci manastira Kuveždin sa crkvom posvećenom sv. Savi, koja je nastradala za vreme II svetskog rata. Prema legendi, osnovao ga je 1520. poslednji srpski despot Stefan Štiljanović. Prvi put se pominje u turskom defteru iz 1566–7. kao „manastir sveti Sava, drugo ime Kuveždin blizu sela Vanđinca”. Izgradnja nove barokne crkve započela je 1818, za vreme igumana Genadija Kirilovića. Kao glavni izvođač radova pominje se Matijas Šimidinger iz Novog Sada. Polukružna oltarska apsida, plitke pravougaone pevnice i osmostrano kube bez postolja nad središnjim delom jednobrodne crkvene građevine, predstavljaju tipičan primer barokne organizacije prostora. Reprezentativnom izgledu hrama doprinosi fasadna dekoracija izvedena u duhu klasicizma. Trospratnom baroknom zvoniku iz 1803. prizidana je uspešno nova crkva, tako da je njegova dominacija nad zapadnim pročeljem potpuna. Ikonostas Janka Halkozovića iz 1772. zamenjen je novim, za koji je slikanu dekoraciju načinio Pavle Simić, a drvenu rezbu Georgije Devič. Sa Simićevog ikonostasa iz 1849. sačuvano je 20 ikona koje svedoče o bogatstvu likovnog izražaja ove barokno klasicističke celine. Jugoistočno od manastira podignuta je 1779. grobljanska kapela. Kuveždinski manastir je delimično obnovljen od 1973. do 1975, a prilikom radova tokom 2004. godine obnovljen je svod, krov nad brodom crkve i zvonika u celini. Manastir je u Sremu odigrao izrazitu ulogu širenja kulta prvih srpskih svetitelja - sv. Simeona i sv. Save, kojima je i bio posvećen. Upravo stoga crkvene freske su uglavnom prikazivale scene iz života Stefana Nemanje (sv. Simeona) i njegovog sina Save Nemanjića (sv. Save). Izgled manastira iz tog vremena (1837/41. godine) lepo je vidljiv na litografiji M. Troha. Crtež prikazuje manastir sa južne strane. Na prvi pogled prosečnom gledaocu bi se učinilo da posmatra sliku nekog bogatog, klasicističkog dvorca koji je okružen parkom i dubokom zelenilom. Ono što odiše iz njega jeste neka uzvišena mirnoća i spokoj koji tu vlada. Manastir nije uspeo da izbegne zločinačku ruku tokom II svetskog rata tako da je stradao u tolikoj meri da od njega postoje samo ruševine koje odaju neku veličanstvenu tugu, ali i ogromnu snagu. Manastir sa crkvom je razrušen i opustošen. Ikone sa ikonostasa Pavla Simića nalaze se u kapeli na groblju. Manastirska crkva je delimično obnovljena. Slava manastira Kuveždin je Preobraženje - 19. (6.) avgusta. Poslednjih godina manastir je ponovo vaspostavljen kao muški, a obnova manastira je u toku. Manastir je takođe 1990. godine stavljen pod zaštitu kao spomenik kulture. Obnova manastirske celine traje od 1997. godine, pod rukovodstvom Zavoda za zaštitu spomenika kulture u Sremskoj Mitrovici. Glavni pokrovitelje obnove je Eparhija Sremska SPC, uz pomoć Ministarstva kulture i ostalih republičkih i pokrajinskih tela. Manastirska crkva je obnovljena, kao i južna strana konaka. Najnoviji obnovljeni deo je ulazna kapija manastira sa najbližim konakom. Takođe, asfaltiran je i prilaz manastiru sa lokalnog puta sa pristupnim parkiralištem za automobile i autobuse. Time je omogućena lakša dostupnost brojnim vernicima i poklonicima.

Manastir Jazak je manastir Srpske pravoslavne crkve koji se nalazi na Fruškoj gori, eparhija sremska. Izgrađen je 1736. godine na ravnom završetku male kotline, između dva proplanka, na južnoj padini Fruške gore, na potezu poznatom pod imenom Gradac. Manastirski kompleks se sastoji od crkve sa zvonikom, okruženoj sa tri strane konacima, dok je sa četvrte strane zid i zasvođeni ulaz u manastirsku portu. U sredini porte je manastirska crkva sa trospratne zvonikom. Neposredno uz manastir, na putu prema selu Jazak, nalazi se manastirski prnjavor, a na udaljenosti oko dva kilometra, severno od manastira, nalaze se ostaci manastira Stari Jazak, koji je rema predanju, osnovao je sv. Despot Jovan Branković, mlađi sin sv. Stefana Slepog i sv. Majke Angeline. Bio je posvećen Vavedenju Presvete Bogorodice (21 novembar/ 4 decembar).

Prvi pisani podatak potiče iz 1522. godine. Pominje se u rukopisnom Triodu koji je prepisivao jazački monah Lavrentije.

Starom Jasku kao ženskom manastiru nije bio suđen dug život i već 1774. godine biva ukinut, a po naređenju austrijskih vlasti on je ne samo raseljen već i srušen. Osim toga bili je naređeno da se tri preostale kaluđerice vrate svetovnom životu (igumanija Nastasija, Epistimija i Teofana). Ipak, to nije bio njegov kraj jer naređenje nije do kraja izvršeno tako da još 1775. godine postoje i manastirska crkva i ćelije, ali sada u sasvim lošem stanju. Čak i nakon rušenja on je postao mesto gde se narod okupljao o Bogorodičine dane. Poslednja igumanija manastira je bila Nastasija (rodom iz Iriga) koja je sa monahinjom Epistimijom (inače, svojom ćerkom) i Teofanom zatvorila manastir.

Najslabije očuvana umetnost u manastirima je freskoslikarstvo. Sačuvane su u samo nekoliko manastira i sasvim su različite vrednosti. Najstarije su one u Velikoj Remeti, Krušedolu i Hopovu. Skoro redovno se neopravdano istiskuje umetnost opreme crkvenih rukopisnih knjiga minijaturama, koja je bila naročito razvijena tokom XVI i XVII veka. Istovetna je situacija i sa graverskim radovima gde se naročito isticao Hristofor Zefarović (1741. izdao čuvenu Stematografiju) i Zaharija Stefanović Orfelin. Iz oblasti primenjene umetnosti svakako je najznačajnija ona sa radovima u metalu. Od metala najvećim delom se koristilo srebro. U toku II svetskog rata stradali su manastirski konaci, dok je crkva ostala neoštećena. Slava manastira Jazak su Duhovi (Trojice) - 50. dan posle Vaskrsa.

Manastir PRIVINA (PRIBINA) GLAVA, posvećen Svetim arhanđelima Mihailu i Gavrilu, nalazi se pored istoimenog sela, u zapadnom delu Fruške gore, oko pet kilometara severoistočno od Šida.
Postoje dve legende o nastanku ovog manastira. Prema jednoj manastir je dobio ime po osnivaču vlastelinu Privi (Pribi), koji je manastir osnovao u 12. veku. Po drugoj manastir je u 15. veku osnovao despot Vuk Branković na mestu na kom su ubijeni graditelji koji su dobili novac za gradnju manastira (odrubljena im je glava, pa otud i naziv manastira). S obzirom da se pretpostavlja da je manastir nastao 1496. godine, verovatnija je druga legenda.

Na mestu srednjovekovne crkve 1741. godine podignuti su nova crkva i dvospratni konaci sa južne i istočne strane.
Hram ima trikonhalnu osnovu sa kupolom na slobodnim stupcima. Priprata je posebna prostorna jedinica, a na njenu zapadnu fasadu krajem 18. veka dozidan je barokni zvonik.
Oslikavanje ikonostasa, ikona na stubovima pred oltarom i ikona na prestolima, kao i zidnih slika u crkvi izveo je u periodu od 1786. do 1791. godine Kuzman Kolarić

 Istorija manastira Ravanica u Vrdniku nam ostaje nejasna kao i prošlost većine drugih manastira. Prve podatke o njemu nalazimo u turskim dokumentima iz 1556. godine u kome se navodi veličina imanja i određuje iznos od 3000 akči za njegov otkup.Monasi nisu sakupili potreban novac pa su se razbežali plašeći se turske osvete, međutim pojavio se jedan meštanin Kupinova koji isplaćuje Turcima traženi iznos.
Teško je utvrditi kada je manastir podignut i ko ga je sagradio, pretpostavlja se da je najverovatnije osnovan krajem 15. i početkom 16. veka, negde se se pominje da je njegov zadužbinar knez Lazar ali nismo sigurni u tačnost ovog podatka.
Polovinom 18. veka počinje se razmišljati o potrebi izgradnje veće crkve pa su se u tom smeru počele odvijati i pripreme. Nakon dugog otezanja, 1801. godine počinje da se gradi crkva. Zidao ju je Kornelije, majstor iz Novog Sada. Međutim, i tu je rad nešto zapinjao tako da je tek 10. juna 1811. godine crkva završena i osveštena. Te godine, na Vidovdan su i prenete mošti kneza Lazara u novu crkvu. Tom događaju je prisustvovalo mnogo ljudi. Karlovački mitropolit Stefan Stratimirović je došao sa zapregom od šest belih konja. Danas, one više nisu u Vrdniku i vraćene su u Ravanicu u Srbiju. Ipak, u manastiru postoji jedan komad moštiju i izložen je u staklenoj posudi ugrađenoj u kivot. Kneževe mošti su dugo godina bile u starom kivotu koji je donet iz Ravanice. Godine 1757. sačinjen je novi kivot od drveta, pozlaćen na šest stubova, s krunom i dvoglavim orlom na vrhu i likom kneza Lazara.
Crkva dugo nije bila živopisana, oslikana je tek 1853. godine u duhu romantizma. Ikonostas je izrezbario karlovački duborezac Marko Vujatović (1809-14), a pozlatio ga je Petar Čortanović. Najlepše su izrađene carske dveri i Bogorodičin tron.
Manastir poseduje još i mošti svete velikomučenice Anastasije iz III veka, svetinje sa Hristovog groba, deo moštiju sv. Teodora Tirona izložene ispred ikonostasa. Vrdnički manastir je u svakom pogledu izuzetno vredan i predstavlja jedan od najkapitalnijih na Fruškoj gori. On je dugo bio i među najbogatijim na Fruškoj gori.
Slava manastira Ravanica je Vidovdan 28. juna.

Veruje se da je manastir podignut za slepog Grgura Brankovića - kao monah zvao se German, a na inicijativu njegovog sina Vuka Grgurevića. Istoričari se ne slažu i smatraju da je to više legenda nego činjenica, te da nema nikakvih dokaza u prilog ovim tvrdnjama.
Nezna se dakle pouzdano, ko je bio graditelj manastira kao ni vreme njegove izgradnje. Navodi se čak i 1471. kao godina njegovog podizanja. Pošto je Grgur Branković umro 1459. godine ova priča ipak ostaje samo legenda. Neki izvori nas navode na zaključak da je manastir sagrađen pre pada Srema 1521. Takođe se pretpostavlja da je manastir bio dobrostojeći, jer je u vreme otkupa od Turaka, svoje livade, bašte i njive otkupio za iznos od 6000 akči. Prema navodima iz 1702. opata Boninija vidimo da je manastir posedovao 4 mlina, 200 jutara oranica i livada i da je u tom periodu u manastiru boravilo 25 monaha. Iz jedne austrijske povelje iz 1706. se vidi da je manastir imao ukupno  deset vodenica.
U 18. veku Grgeteg je bio pribežište za kaluđere iz manastira Slanci koji su se tu sklonili bežeći od Turaka donoseći sa sobom stvari, odežde i knjige, mada su se kada je opasnost prošla vratili nazad. U vreme tursko-austrijskog rata 1683-99. manastir je spaljen 1688, a onda  i napušten. Austrijski cara Leopold ga poklonja Isaiji Đakoviću, tako je počela  i njegova obnova.
Današnji oblik manastir Grgeteg duguje arhimandritu Ilarionu Ruvarcu, poznatom istoričaru koji je dao da se 1899. godine u potpunosti izvrši restauracija crkve i konaka.
Svečano osvećenje manastira je obavljeno 10. juna 1901. godine. Prisustvovali su mitropolit Georgije Branković , Antonije Hadžić, pesnik Laza Kostić, bački episkop Mitrofan (Šević, 1900-18), nastojatelji svih fruškogorskih manastira i mnogi drugi.
U II svetskom ratu manastir je teško stradao, a od 1953. godine se postepeno obnavlja. 1988. godine vršeni su konzervatorsko-restauratorski radovi. Slava manastira Grgeteg je Prenos moštiju Svetog oca Nikolaja - 22. (9.) maj.

Kod većine fruškogorskih manastira osnivači su nam ostali nepoznati pa je to slučaj i sa manastirom Beočin, o kome ima jako malo podataka. Anhimandrit Firmilijan koji je živeo do 1903. kaže da su ga osnovali račanski monasi i nazvali ga Beočinom jer je bio „čin, belo lepo delo.“
U pisanim izvorima se prvi put pominje u turskim izvorima 1566. zatim 1578. pa 1588. iz kojih vidimo da je manastir posedovao vinograd, bašte i da plaća godišnju dažbinu od 700 akči. Pominje se takođe i u ruskim izvorima 1622. kada je iguman Login išao u Moskvu tražeći materijalnu pomoć, iz istih razloga je putovao i 1629. ali tada je iz nekih razloga odgovor morao sačekati u Putovalju.
Manastirski konaci su podizani u  dva navrata tokom 1724. i tokom 1741. godine da bi 1765. bili spojeni u jednu celinu. Zapadni konak, zaštitni zid na istočnoj strani, južni konak niža ograda sa stubovima i baroknom kapijom na severnoj strani zatvarali su crkvu sa svih strana.
Po svemu sudeći i crkva predstavlja mešavinu uticaja raškog tipa gradnje; oblik osnove, način gradnje i gotskog stremljenje u visinu, prelomljeni lukovi, osmougaoni stupci, dok je portal mešavina baroka i klasicizma. Crkva ima ukupno devet uskih pravougaonih prozorskih otvora koji je okružuju. Nad njom se uzdiže visoko poligonalno kube.
Opsežna rekonstrukcija manastirskog kompleksa izvedena je 1893. godine, a manje izmene izvršene su 1921. godine. Manastir je nakon II svetskog rata bio u dobrom stanju, a Dimitrije Ruvarac navodi kako je bratstvo raspolagalo velikom bibliotekom od 780 knjiga kao i 63 crkvene. Ukupno je bila 41 rukopisna knjiga i to većinom preostale od kaluđera iz manastira Rače. I u tom periodu manastir je materijalno dobro stajao tako da poseduje 2536 jutara poljoprivrednog zemljišta i to se stanje održalo sve do pred II svetski rat kada manastir poseduje 1971 jutro zemlje kao i vrednosne papire akcije u rudniku. Manastir ima veoma lep park koji je svojevremeno podigao arhimandrit Dimitrije Branković. Doduše, on je danas dobrim delom i zapušten, ali još uvek je veoma lep sa uređenim stazicama i unutrašnjim kamenim ukrasima. Osim toga, u parku iznad njega se nalazi i mala kapela sagrađena 1905. godine. U kapelici se nalazi mali, veoma lepo izrezbareni ikonostas sa ukupno 7 ikona. U II svetskom ratu manastir je opustošen, a građevine su ostale neoštećene. Slava manastira Beočin je Spasovdan  40. dan posle Vaskrsa.

Na osnovu legende sačuvane u jednom starom spisu, Rakovac je osnovao krajem 15. veka Raka Milošević, veliki komornik despota Jovana Brankovića. Po njemu je manastir i dobio ime. Crkva manastira Rakovca sazidana je možda 1533. godine. Brojni zapisi govore da je manastir u više navrata bio razaran, napušten, pa zatim obnavljan. U Drugom svetskom ratu manastir je znatno postradao. Zvonik je miniran i srušen do visine kapele u prvom spratu, unutrašnjost crkve u potpunosti  je demolirana, a bogato izrezbareni ikonostas spaljen. Najveća razaranja pretrpele su zgrade manastirskih konaka, čija je obnova do danas izvedena samo delimično na severnoj strani. U toku 1958 - 59. godine Pokrajinski zavod za zaštitu spomenika kulture rekonstruisao je crkvenu građevinu, kojoj je na taj način sa puno uspeha vraćen izgled iz vremena njenog nastanka. Posebno treba istaći da je u Rakovcu 1700. godine načinjen novi prepis Dušanovog zakonika, a 1714. godine napisan poznati Rakovački rukopisni srbljak. U riznici manastira Rakovca čuvali su se mnogi predmeti, kao: jedna petohljebnica iz 1609. godine, omofor izvezen svilom 1664. godine, drveni kivot ukrašen sedefom u kome je čuvana desna ruka sv. Prokopija, jedan bakrorez iz 1741. godine sa slikom tadašnjeg manastira, rad Tome Mesmera, felon od zelenog somota iz 1749. godine i dr.