Završio je Akademiju likovnih umetnosti u Beogradu. Živi i radi u Parizu. Njegove nadrealističke vizije, postavljene uglavnom u renesansni ambijent ističu se izraženim naturalizmom. Godine 1991. je izabran za člana van radnog sastava SANU.

Jedan je od članova grupe Mediala.
Oženjen je Natašom, ćerkom Kirila i Vere Jančić. Imaju ćerke Adrijanu i Tijanu.

Srpski slikar i grafičar, dopisni član SANU. Završio je četiri razreda gimnazije i umetničku školu u Beogradu 1905. godine i diplomirao na minhenskoj slikarskoj akademiji 1909. godine i te iste godine je postavljen za predavača crtanja akta i glave na umetničkoj školi u Beogradu. Predavao je na Akademiji likovnih umetnosti, danas je to Fakultet likovnih umetnosti u Beogradu. Učestvovao je na svim izložbama „Lade“ i drugim izložbama u Beogradu, a izlagao je i u Velikom salonu u Parizu gde je boravio na studijama. Specijalizirao se za crtež olovkom i uživao je veliku reputaciju u Srbiji i u svetu.

Kratko vreme, odmah posle rata, radio je u redakciji izdavačkog preduzeća „Prosveta“. Kao gimnazijski profesor predavao je 13 godina a onda je posle dva poltička hapšenja biva bez osude penzionisan.Rođen u Ćupriji, školovan u Francuskoj - Grenoblu i Nici, Filozofski fakultet započeo u Parizu, završio u Beogradu. Kao mladić, preživeo, povlačenje preko Albanije! Bio saradnik u avangardnim časopisima „Zenit“ i „Putevi“. Bio potpisnik manifesta i i jedan od pokretača i urednika almanaha „Nemoguće-Leinpossible". Tu je objavio fotokolaž Mutan lov u bistroj vodi. Sa Oskarom Davičom i Đorđem Kostićem napisao knjigu „Položaj nadrealizma u društvenom procesu“. Sarađivao sa Aleksandrom Vučom - fotomontaže i roman Gluvo doba. Nakon nadrealističkog eksperimenta, Matić je svoj poetski izraz pronašao u misaonoj i intelektualnoj poeziji. Njegovi eseji odlikuju se preciznošću izraza, širokom erudicijom i stilskom jasnoćom. Početkom rata je uhapšen i neko vreme proveo u Banjičkom logoru. Prvu samostalnu knjigu, zbirku eseja „Jedan vid francuske književnosti“ (1952), objavio je tek u pedesetčetvrtoj godini života. Prvu pesničku knjigu, "Bagdala" (1954), u pedesetšestoj. Kasnije, sve do smrti , bio je plodan u obe oblasti, i u poeziji i u esejistici. Kao nadrealista, prošao je kroz sve faze, od nadrealističke preko socijalno-aktivističke do neomodernističke. U prvoj fazi obeležja njegove poezije su: antitradicionalizam, destrukcija pesničke forme, eksperimentalizam. Razračunavao se ne samo s određenim vidovima tradicije nego s poezijom kao takvom, s pesmom, s pesničkim jezikom. Tako su nastale njegove najpoznatije, „antipesme“ – Godišnja doba, Domaći zadatak, Zarni vlač i dr, u kojima se pesnik igra jezikom i smislom, pravi duhovite obrte i verbalne dosetke, izobličava reči.
Za dopisnog člana Srpske akademije nauka i umetnosti (SANU) izabran je 16. decembra 1965, a za redovnog člana 28. maja 1970.
Spomen ploča, biblioteka, „Matićevi dani" U Ulici Vojvode Dobrnjca, u Beogradu, je otkrivena spomen-ploča na zgradi, gde je dugo živeo. Obeležje je postavljeno u sklopu velike akcije “Vratimo dug piscima” koju vode Ministarstvo kulture i “Večernje novosti”. “Zavojitim stepeništem koje vodi do drugog sprata zgrade u Vojvode Dobrnjca 26, gde je stolovao, sanjao, pisao i razgovarao Dušan Matić, znameniti srpski i evropski pesnik, romansijer, esejista, prevodilac, na prstima su se uspinjali, gotovo ritualno, mladi pesnici, glumci, putnici namernici, boemi i mondeni... Dolazili su u ovu jedinstvenu pričaonicu sa uzbuđenjem iščekujući taj neopisivi razgovorni dril jer - ovde se učilo razgovoru...” Rekao je dr Draško Ređep, prilikom otkrivanja spomen-ploče na ulazu zgrade u kojoj je Matić proveo 39 godina, od 1941. do smrti 1980. godine. U njegovom rodnom gradu.  U Ćupriji se godinama održavaju “Matićevi dani”, i u okviru ove tradicionalne manifestacije od 8. do 15. septembra odvijaju mnogobrojna zanimljiva kulturna dešavanja, okrugli stolovi, pozorišne predstave, izložbe slika...  U Ćuprijskom muzeju postoji soba Dušana Matića prepuna ličnih predmeta velikog pesnika.

Profesor Umetničke škole u Beogradu, a kasnije je bio jedan od osnivača i prvi rektor Umetničke akademije. Njegov opus obuhvata portrete, biste, monumentalne skulpture, javne i nadgrobne spomenike, a jedno od njegovih najpoznatijih dela je skulptura „Igrali se konji vrani“ koja je izrađena od bronze i 1939. godine postavljena ispred tadašnje Skupštine (današnji Dom narodne Skupštine), u Beogradu.
Toma Rosandić sa rodio u Splitu, u porodici radnika kamenoresca i zidara. Posle završene osnovne škole, radi u radionici splitskog kamenoresca Bilinića, gde se upoznaje sa Ivanom Meštrovićem. Školovao se u Beču, u ateljeu Ivana Meštrovića. Pred Prvi svetski rat nastanio se u Beogradu. U toku rata povlačio se sa srpskom vojskom, te je ratne godine proveo u emigraciji . Nakon okončanja Prvog svetskog rata, Rosandić postaje profesor na Umetničkoj školi u Beogradu. On je 1929. godine, napravio kuću u ulici Ljube Jovanovića broj 3, u kojoj je tokom narednih decenija živeo i radio. Zaveštao ju je Beogradu, tako da se u njoj, od 1963. godine, nalazi muzejska postavka koja sadrži autentičan nameštaj, pribor i lična dokumenta Tome Rosandića, kao i deo njegovih radova.
Jedan je od osnivača Umetničke akademije u Beogradu 1937. godine i bio je njen prvi rektor. Član Srpske kraljevske Akademije je postao 2. marta 1946. godine, a redovni član Odeljenja likovnih i muzičkih umetnosti SANU je postao 22. marta 1948. godine.

Studirao je arhitekturu u Beogradu od 1945. do 1950. godine. Najpre je radio u Jugoprojektu, a od 1957. godine je došao na Arhitektonski fakultet u Beogradu najpre kao asistent, a od 1973. kao redovni profesor. Bio je član dopisni član SANU od 1976. i redovni od 1983. Njegovi radovi se odlikuju preciznošću i jasnim proporcijama. Glavna dela projektovao je sa arh. Ivankom Raspopović: Muzej savremene umetnosti u Beogradu (Oktobarska nagrada 1965. godine), Spomen muzej „Kragujevački oktobar u Kragujevcu, stambeni soliteri na Bulevaru revolucije, Dom pionira u Beogradu, upravna zgrada Fabrike viskoze u Loznici i dr.

Po završenoj Realci upisao je Veliku školu u Beogradu, gde na Tehničkoj školi, na odseku za arhitekturu, studira godinu dana. Studije prekida zbog odlaska u Beč gde je 1884. upisao Akademiju likovnih umetnosti. Već naredne godine prelazi u Minhen i nastavlja studije na Akademiji, u klasi prof. M. Vidmana (M. Widnmann). Iz Minhena je 1887. prešao u Pariz i tamo je na Ecole des Beaux Arts, u klasi profesora Šapija i Enžablera diplomirao vajarstvo 1890. Vraća se u Srbiju i tokom 1891. radi kao nastavnik crtanja u Prvoj beogradskoj gimnaziji. Već 1892. ponovo je otišao u Pariz, gde je ostao do 1903. Ponovo se vratio u Beograd gde je postao profesor, a potom i direktor Umetničko-zanatske škole, od 1905. do 1919, s tim što je ratne godine proveo u Francuskoj. Posle rata, do penzionisanja 1926, radio je kao profesor u Četvrtoj beogradskoj gimnaziji i kao inspektor Ministarstva građevina. On je jedan od osnivača slikarskog društva "Lada" i njen član do 1910. Bio je u član i umetničkog društva Medulić. Posle rata ponovo je bio član "Lade", sve do 1932. Jedan je od osnivača Udruženja likovnih umetnika Beograda. Prvi put je izlagao na Pariskom salonu i Svetskoj izložbi u Parizu 1889, tada je dobio bronzanu medalju. Dobio je zlatnu medalju na Svetskoj izložbi 1900. godine u Parizu. Samostalno je izlagao prvi put u Novom Sadu 1905, a potom često u Beogradu. Pripada prvoj generaciji srpskih vajara čije delovanje ima pionirski karakter. Uradio je veliki broj bista i skulptura, ali i medalja, plaketa.

Uređivao je časopise: Sedmicu, Srpski dnevnik i Danicu.  25. marta 1872. Prvi broj "Danice" je izašao 20. februara 1860, a poslednji 20. avgusta 1872. Izlazio je desetodnevno u Novom Sadu, s prekidom od avgusta 1871. do maja 1872. Đorđe Popović je pokrenuo i uređivao ovaj časopis od prvog broja do avgusta 1871. Po tom časopisu je dobio i nadimak "Daničar".

Za korespondentnog članka Društva srpske slovesnosti izabran je 21. januara 1862. Za dopisnog člana Srpskog učenog društva imenovan je od osnutka 29.maja 1864. Za redovitog člana izabran je 30. januara 1885. i to u "Odboru za filozofske i filološke nauke". Počasni član Srpske kraljevske akademije postao je 15. novembra 1892.

Daničareva ulica u Beogradu nosi ime po Popovićevom nadimku.

Đorđe Krstić je rođen u Staroj Kanjiži 1851. godine gde završava osnovnu školu. Zanat izučava u Sremskim Karlovcima i Beogradu, pa školovanje nastavlja na Bogosoviji. Završio je Likovnu akademiju u Minhenu gde je i ostao do 1883. Tu su nastala njegova prva dela pod uticajem nemačkog realizma: Utopljenica, Anatom, Pisac jevanđelja. Od 1883. živeo je u Srbiji i tu su nastale idilične slike: Pejzaž sa Kosova polja, Iz okoline Čačka, Iz Leskovca, Studenica, Žiča, itd. Naslikao je i više ikonostasa, od kojih posebnu pažnju zaslužuju onaj u Čurugu i u niškoj Sabornoj crkvi. Niški ikonostas nije završio jer su njegove slike smatrane isuviše profanim, posebno slika Smrt kneza Lazara, koja nikada nije postavljena na ikonostas. U požaru 12. oktobra 2001. izgoreo je Saborni hram u Nišu, a sa njime i ovaj vredni ikonostas sa jedanaest ikona Đorđa Krstića.Među njegovim najboljim delima su: Anatom, pejzaž Babakaj, Alaska vrata, Sveti Sava blagosilja decu, Smrt kneza Lazara. 30. januara 1884. postao je član Srpskog učenog društva, a 1892. počasni član Srpske kraljevske akademije. Umro je i Beogradu 30. oktobara 1907. godine.

Rođen je kao četrnaesto dete u porodici Rade i Anđelije Kurepe, 16. avgusta 1907. godine u Majskim Poljanama blizu Gline. Diplomirao je matematiku i fiziku na Univerzitetu u Zagrebu 1931. godine. Sledeće godine upisao je Francuski koledž (fr. College de France) U Parizu, a 1935. odbranio doktorsku disertaciju pod nazivom "Ensembles ordonnées et ramifiés na Sorboni", pred komisijom koju su činili Pol Montel, Arno Denžu i njegov mentor, Moris Freše.U matematiku je uveo operaciju levog faktorijela. Postavio je takozvanu Kurepinu hipotezu, ali za ovo tvrđenje nije mogao da pronađe dokaz. Tek 11 godina posle njegove smrti, dva francuska matematičara su pronašla dokaz Kurepine hipoteze. U periodu od 1937. do 1965. radio je kao profesor na Univerzitetu u Zagrebu, a od 1965. do 1977. bio je redovni profesor tadašnjeg Prirodno-matematičkog fakulteta Univerziteta u Beogradu. Đuro Kurepa je 15. decembra 1988. postao redovni član Srpske akademije nauka i umetnosti.

Osnovnu školu je završio u rodnom mestu. Pošto je u međuvremenu izbio Drugi svetski rat, prekinuo je školovanje i 1941. sa 16 godina otišao u partizane. Nosilac Partizanske spomenice 1941. Tokom rata više članova njegove porodice je ubijeno. Gimnaziju je završio u Sarajevu 1946. godine, a pravo je studirao u Sarajevu i Beogradu. Diplomirao je 1952, a doktorirao 1959. godine.
Karijeru je počeo 1954. godine kao asistent na Pravnom fakultetu u Sarajevu, a ubrzo je postao i vanredni profesor. Godine 1962. postao je viši savetnik i Institutu društvenih nauka u Beogradu.
Godine 1968. bio je jedan od predvodnika studentskog protesta, a 1974. je zbog „nepodobnosti“ udaljen sa fakulteta.
Od 1985. je bio dopisni, a od 1994. redovni član Srpske akademije nauka i umetnosti. Uz dr Dragoljuba Mićunovića jedan je od visokih intelektualaca koji su učestvovali u obnovi Demokratske stranke u decembru 1989. godine. Ljubomir Tadić je imao ćerku Vjeru i sina Borisa Tadića, bivšeg predsednika Srbije.