Rođen je 26. novembra 1920. godine u Čereviću. Diplomirao je na Akademiji likovnih umetnosti u Beogradu 1948. godine, a zatim je neko vreme bio saradnik Majstorske radionice Tome Rosandića. Prvi put je izlagao 1949. godine. Imao je više samostalnih izložbi u Beogradu i Novom Sadu. Učestvovao je na brojnim skupnim izložbama Udruženja likovnih umetnika Srbije, Udruženja likovnih umetnika Vojvodine, Mediteranskom bijenalu u Aleksandriji, Međunarodnom bijenalu skulpture na otvorenom u Antverpenu, Oktobarskom salonu u Beogradu, Salonu u Rijeci, Trijenalu u Beogradu, te na više reprezentativnih izložbi savremene jugoslovenske umetnosti u Briselu, Parizu i drugde. Bio je pripadnik likovne grupe „Prostor 8“. Bavio se pedagoškim radom i delovao kao profesor na slikarskom odseku Više pedagoške škole u Novom Sadu. Autor je brojnih skulptura i spomenika.

Neka od njegovih dela:

Spomenik „Streljanim rodoljubima“, Žabalj 1962.

Spomenik žrtvama racije „Porodica“, Novi Sad 1971.

Spomenik žrtvama racije, Čurug

Spomenik deci-žrtvama racije „Majka i dete“, Čurug

Spomen-park Sremski front

Profesor Umetničke škole u Beogradu, a kasnije je bio jedan od osnivača i prvi rektor Umetničke akademije. Njegov opus obuhvata portrete, biste, monumentalne skulpture, javne i nadgrobne spomenike, a jedno od njegovih najpoznatijih dela je skulptura „Igrali se konji vrani“ koja je izrađena od bronze i 1939. godine postavljena ispred tadašnje Skupštine (današnji Dom narodne Skupštine), u Beogradu.
Toma Rosandić sa rodio u Splitu, u porodici radnika kamenoresca i zidara. Posle završene osnovne škole, radi u radionici splitskog kamenoresca Bilinića, gde se upoznaje sa Ivanom Meštrovićem. Školovao se u Beču, u ateljeu Ivana Meštrovića. Pred Prvi svetski rat nastanio se u Beogradu. U toku rata povlačio se sa srpskom vojskom, te je ratne godine proveo u emigraciji . Nakon okončanja Prvog svetskog rata, Rosandić postaje profesor na Umetničkoj školi u Beogradu. On je 1929. godine, napravio kuću u ulici Ljube Jovanovića broj 3, u kojoj je tokom narednih decenija živeo i radio. Zaveštao ju je Beogradu, tako da se u njoj, od 1963. godine, nalazi muzejska postavka koja sadrži autentičan nameštaj, pribor i lična dokumenta Tome Rosandića, kao i deo njegovih radova.
Jedan je od osnivača Umetničke akademije u Beogradu 1937. godine i bio je njen prvi rektor. Član Srpske kraljevske Akademije je postao 2. marta 1946. godine, a redovni član Odeljenja likovnih i muzičkih umetnosti SANU je postao 22. marta 1948. godine.

Po završenoj Realci upisao je Veliku školu u Beogradu, gde na Tehničkoj školi, na odseku za arhitekturu, studira godinu dana. Studije prekida zbog odlaska u Beč gde je 1884. upisao Akademiju likovnih umetnosti. Već naredne godine prelazi u Minhen i nastavlja studije na Akademiji, u klasi prof. M. Vidmana (M. Widnmann). Iz Minhena je 1887. prešao u Pariz i tamo je na Ecole des Beaux Arts, u klasi profesora Šapija i Enžablera diplomirao vajarstvo 1890. Vraća se u Srbiju i tokom 1891. radi kao nastavnik crtanja u Prvoj beogradskoj gimnaziji. Već 1892. ponovo je otišao u Pariz, gde je ostao do 1903. Ponovo se vratio u Beograd gde je postao profesor, a potom i direktor Umetničko-zanatske škole, od 1905. do 1919, s tim što je ratne godine proveo u Francuskoj. Posle rata, do penzionisanja 1926, radio je kao profesor u Četvrtoj beogradskoj gimnaziji i kao inspektor Ministarstva građevina. On je jedan od osnivača slikarskog društva "Lada" i njen član do 1910. Bio je u član i umetničkog društva Medulić. Posle rata ponovo je bio član "Lade", sve do 1932. Jedan je od osnivača Udruženja likovnih umetnika Beograda. Prvi put je izlagao na Pariskom salonu i Svetskoj izložbi u Parizu 1889, tada je dobio bronzanu medalju. Dobio je zlatnu medalju na Svetskoj izložbi 1900. godine u Parizu. Samostalno je izlagao prvi put u Novom Sadu 1905, a potom često u Beogradu. Pripada prvoj generaciji srpskih vajara čije delovanje ima pionirski karakter. Uradio je veliki broj bista i skulptura, ali i medalja, plaketa.