Najveće ime novosadske moderne arhitekture. Pripada plejadi prvih srpskih arhitekata koji su prihvatili moderni internacionalni stil unutar koga će ostvariti svoj individualni arhitektonski izraz. Tabaković potiče iz cenjene srpske porodice koja je generacijama davala poznate umetnike: stric Aleksandar (1856-1880), slikar i arhitekta; otac Milan (1860-1946), traženi aradski arhitekta, autor niza velelepnih građevina u tom gradu i širom Vojvodine i brat Ivan (1898-1977), slikar i profesor na beogradskoj Umetničkoj akademiji.

Đorđe Tabaković je rođen 3. maja 1897. u Aradu gde je završio osnovnu školu i gimnaziju. Započinje studije arhitekture u Budimpešti, a zbog izbijanja rata, studije arhitekture okončava na Arhitektonskom odseku Tehničkog fakulteta u Beogradu 6. marta 1922. Naredne dve godine provodi u Beogradu, kao arhitektonski pripravnik. U periodu od 1923. do 1924. Tabaković boravi u Parizu, u ateljeu arhitekata Eduarda Andrea i Žaka Mišela. U vremenu od 1925. do 1928. Tabaković radi kod oca u Aradu učestvujući u razradi projekata. Od 1928. porodica se seli u Novi Sad gde će Tabaković provesti čitav svoj radni vek. Za samo desetak godina aktivnog projektantskog delovanja Tabaković će samo u Novom Sadu projektovati i izvesti preko pedeset građevina različitih namena, privatne kuće i vile, višespratne stambene zgrade, javne i kulturne ustanove, fabrike i mnogobrojne manje graditeljske poduhvate. U isto vreme Tabaković će širom Vojvodine graditi kao pravi regionalni arhitekta. U ranijim delima Tabaković projektuje i gradi primenjujući tradicionalni pristup gradnji zasnovan na lokalnoj tradiciji. Već od 1930. okreće se modernoj arhitekturi postajući tako njen glavni pobornik u novosadskoj sredini. U velikom i kvalitetnom arhitektonskom opusu, ostvarenom uglavnom u Novom Sadu i na području Vojvodine, Tabaković će stvoriti neka od najlepših dela srpske moderne međuratne arhitekture. U Novom Sadu Tabaković je, između ostalog, projektovao i izveo: hotel „Park“ i zgradu Crvenog krsta (1930), kuću porodice Vermeš u Futoškoj ulici i Dom novosadske trgovačke omladine (1931), Klajnovu palatu i zgradu dr Jovanovića u ulici I. Ognjanovića (1932), zgradu dnevnog lista „Jugoslovenski dnevnik“ u ulici J. Đorđevića i zgradu društva „Kora hleba“ u ulici S. Marinković (1933), veliku Tanurdžićevu palatu (1934), slikovitu kuću Deđanskih u Radničkoj ulici (1934), Sokolski dom, danas Pozorište mladih (1935), Dečije sklonište u Pionirskoj ulici (1936), stambenu zgradu Trgovačke obrtne banke, u blizini Radničkog doma (1938), hotel „Rex“ kao dogradnju Tanurdžićeve palate (1939), Šegrtski dom (1940) i mnoge druge. Po Tabakovićevim projektima u Zrenjaninu su podignuti Dečiji dom (1935) i Berza rada (1939), u Subotici Berzu rada (1935), u Kikindi Đački i Sokolski dom i dr. Za Srpsku pravoslavnu crkvu projektovao je više manjih hramova u Stajićevu, Horgošu, Ruskom Selu, Vojvodi Stepi i Banatskom Aleksandrovcu, a u Sremskim Karlovcima Patrijaršijsku biblioteku (1938). Za rimokatoličku crkvu izveo je više projekata obnove i restauracija.

Za vreme rata Tabaković je prestao sa projektantskom delatnošću. Posle rata Tabaković se više nije aktivno bavio projektovanjem i gradnjom. Držao je stručna i popularna predavanja, bio je dugo profesor na umetničkoj školi, bavio se fotografijom, dizajnom, publicistikom, prevođenjem i, povremeno, uređenjem enterijera (Pozorište u Zrenjaninu, 1957. i uređenje novosadske Pošte, 1963). Školovan na najboljim tradicijama evropske kulture i arhitekture, Tabaković je posebno u graditeljstvu Novog Sada ostavio neizbrisive tragove. Umro je 1. septembra 1971. u Novom Sadu, a urna sa njegovim pepelom položena je u rozalijum na beogradskom Novom groblju. Arhitektonski opus Đorđa Tabakovića zaslužuje detaljnu monografsku izložbu i obimniju monografiju koje bi na najbolji način predstavile jednog od najizrazitijih predstavnika srpske moderne arhitekture nastale između dva svetska rata u Vojvodini.

U Novom Sadu ga srećemo neposredno posle bombardovanja grada gde je došao privučen poslom oko velike obnove grada koja je usledila tokom 1850-ih godina. Već 1850. Molnar kao građanin Novog Sada podiže svoju kuću na Trifkovićevom trgu koja i danas postoji. Već u prvoj deceniji posle Bune Molnar je izgradio na desetine prizemnih i spratnih kuća u samom centru grada. Prva velika građevina na kojoj radi bila je Reformatorska crkva u Šafarikovoj ulici koju podiže po projektu budimpeštanskog arhitekte i sveštenika Manjuia Imrea. Narednih decenija Molnar će podići više značajnih gradskih objekata: Bolnicu (1867-1871), Srpsku osnovnu školu (1871-1874), Građansku dvoranu, prvu zgradu SNP-a (1871), Gradsku klanicu (1882). Danas postoji jedino Miletićeva škola u porti Nikolajevske crkve. Tokom poslednje decenije XIX veka Molnar projektuje i gradi svoja životna dela ujedno i najvrednije gradske građevine s kraja veka: Gradsku kuću (1893-1895) i Katoličku crkvu (1892-1895). Oba objekta podignuta su u kitnjastom eklektičkom stilu; Gradska kuća u neorenesansnom a Katolička crkva u neogotičkom maniru. Molnar je, između ostalog bio i suvlasnik fabrike za proizvodnju građevinskog materijala, dugogodišnji predsednik novosadskog udruženja zanatlija i član više odbora za gradnju. Njegove građevine karakteriše solidna tehnička izvedba i jednostavan, eklektički stil, karakterističan za graditeljstvo južnih provincija.

Poznat je po svojim smelim idejama. Značajan je neimar memorijalne arhitekture, spomen-obeležja podignutih u drugoj polovini dvadesetog veka, žrtvama fašizma u Drugom svetskom ratu, širom SFR Jugoslavije. Najznačajniji spomenici Bogdana Bogdanovića nalaze se u Beogradu, Jasenovcu, Garavicama, Prilepu, Mostaru i Kruševcu. Pojava Bogdan Bogdanovića na arhitektonskoj sceni Srbije je podjednako značajna za arhitekturu i za skulpturu. On unosi u skulpturu arhitekturalnost, koja zamenjuje preovlađujuću figurativnost. Takođe, kompozicija arhitektonskog kompleksa kod njega postaje značajnija od kompozicije samog spomenika. Njegovi spomenici izviru iz samog pejzaža i predstavljaju arhitektonsku celinu sa prirodom i okruženjem u kojem se nalaze. Bogdanović je individualista, okrenut vanvremenskim istorijskim uzorima. Ono što je nesumnjivo i nesporno je da je Bogdanović jedan od najkolosalnijih autora sa ovih prostora, da su njegova dela bezvremena, odnosno, svevremena, da su nastala ne pod uticajem trenda ili stila, već iz dubine autorove kreativne ličnosti.
Bogdanović je takođe veoma značajan kao pisac. Njegovo delo na tom polju predstavlja ga kao izuzetnog esejistu, analitičara ali i kao pripovedača. Značajni su njegovi brojni radovi od međunarodnog značaja o gradovima i arhitekturi sa mitologističkim i simbolističkim pogledima i o „ljudskoj unutrašnjoj arhitekturi“. Napisao je 25 knjiga i pisao tekstove koje u poslednje vreme objavljuje u raznim časopisima kao „El Pais“ i „Die Zeit“ iz oblasti arhitekture i urbanizma. Njegove knjige su stilski i žanrovski veoma različite, ali imaju jedno zajedničko u sebi: ogroman naboj duha, koncentraciju energije koju nose sobom i prenose je na čitaoce. Bogdanović je intenzivno pisao, ali je svoje knjige izdavao izvan granica Srbije, u Austriji, Mađarskoj, Hrvatskoj, Češkoj. Iako je bio jedan od kulturnih stožera srpske arhitekture i kulture uopšte, Bogdanović je, kao i njegovi veliki prethodnici, u svojoj karijeri imao neprestane uspone i padove. On je bio bojkotovan od svojih kolega profesora na fakultetu, čak je bio i „isključen“ sa mesta predavača na Arhitektonskom fakultetu u Beogradu. U revoltu je napustio članstvo u Srpskoj akademiji nauka i umetnosti. U periodu ratnih previranja, država mu je oduzela objekte u kojima je vodio Letnju školu arhitekture u Malom Popoviću. Nedugo zatim bio je primoran i da napusti zemlju, nakon čega se, rezigniran, nastanio u Beču kao politički emigrant. Osnovao je Seosku školu za filozofiju arhitekture u Malom Popoviću, nadomak Beograda, od milošte nazvanu „Mistrija pod orahom“. Zelena kutija“ je knjiga - kutija sa ceduljicama, beleškama iz njegovog života, posle sukoba sa Slobodanom Miloševićem. Živeo je sa svojom suprugom u egzilu u Beču od 1993. godine, a od vlade Austrije je dobio nagradu za životno delo.

Studirao je u Budimpešti. Kao arhitekta radio od 1859, a u periodu 1869—90. u Ministarstvu građevina u Beogradu. Radio je u zemljama Austrougarske i u Srbiji. Najveći broj građevina podigao je u Beogradu: zgradu Narodnog pozorišta 1869—70, Novi dvor 1881—84. (danas sedište Skupštine grada Beograda), 126 javnih i privatnih zgrada, zatim zgradu Crvenog krsta, apoteku Delini na Zelenom vencu, zgradu bivšeg Ministarstva prosvete (ranije Ulica maršala Tita 2). Van Beograda projektovao crkve u Loznici 1871. i Ritopeku 1872—73, a u inostranstvu hotel Bauer u Išlu (Ischl) i Verthajmove radničke kuće u Beču. Bavio se i hortikulturom: njegovo delo je park na Kalemegdanu.

Tipičan je predstavnik istorijskih stilova od renesanse do neoklasicizma. Bugarski je bio najznačajniji arhitekta svoga vremena u Srbiji.

Studirao je arhitekturu u Beogradu od 1945. do 1950. godine. Najpre je radio u Jugoprojektu, a od 1957. godine je došao na Arhitektonski fakultet u Beogradu najpre kao asistent, a od 1973. kao redovni profesor. Bio je član dopisni član SANU od 1976. i redovni od 1983. Njegovi radovi se odlikuju preciznošću i jasnim proporcijama. Glavna dela projektovao je sa arh. Ivankom Raspopović: Muzej savremene umetnosti u Beogradu (Oktobarska nagrada 1965. godine), Spomen muzej „Kragujevački oktobar u Kragujevcu, stambeni soliteri na Bulevaru revolucije, Dom pionira u Beogradu, upravna zgrada Fabrike viskoze u Loznici i dr.

Osnovno i srednje obrazovanje Brašovan stiče u rodnom mestu, a zatim, 1906. godine upisuje Arhitek­tonski fakultet Tehni­­č­kog univerziteta u Budimpešti. Sistem nastave na fakultetu bio je organizovan kroz osam semestara, a nakon druge godine studija polagao se strogi (stručni) ispit, što je inače u to vreme bila uobičajena procedura na svim tehničkim fakultetima i akademijama u Srednjoj Evropi. Diplomski rad (koji se sastojao od diplomskog projekta i završnog ispita) položio je 30. septembra 1912. godine sa ocenom „odličan“. Narednih šest godina provešće radeći u prosla­vljenom Arhitektonskom ateljeu „Teri i Poganj“ u Budimpešti. Nakon rata vraća se u otadžbinu. Nekoliko godina je bio zaposlen na mestu gradskog arhitekte u Velikom Bečkereku. Otuda je Brašovanovo delo bilo poprilično zastupljeno u ovom gradu (Sokolski dom, vila na Begeju, adaptacija Pozorišta), kao i u okolini (Crkva u Orlovatu). Međutim, već početkom dvadesetih godina prošlog veka, Brašovan će svoju afirmaciju potpuno vezati za Beograd. U prestonici je sa svojim kumom arhitektom Milanom Sekulićem osnovao firmu „Arhi­tekt“, gde je on radio kao glavni projektant. Firma se bavila i izvođačkim radovima. Od 1925. godine Sekulić formira građevinsku firmu koja se bavi preduzimačkim i izvođačkim poslovima, a Dragiša Brašovan od tada radi samostalno, pod firmom „Arhitekta Dragiša Brašovan“, isključivo projektantske usluge. Ono po čemu je Brašovan najviše vrednovan u istoriji srpske arhitekture vezuje se za potonji period, kada svoje sjajno akademsko obrazovanje ostavlja po strani i prihvata osnovne postulate nadolazeće, moderne arhitekture. Tada nastaju i nje­go­va najznačajnija dela: Zgrada IV Vojvodine u Novom Sadu (Banovina), zgrada komande vazduhoplovstva u Zemunu, zgrada Držav­ne štamparije i hotela „Metropol“ u Beogradu. Pored toga projektovao je niz stambenih zgrada i porodičnih kuća.

Rođen je kao četrnaesto dete u porodici Rade i Anđelije Kurepe, 16. avgusta 1907. godine u Majskim Poljanama blizu Gline. Diplomirao je matematiku i fiziku na Univerzitetu u Zagrebu 1931. godine. Sledeće godine upisao je Francuski koledž (fr. College de France) U Parizu, a 1935. odbranio doktorsku disertaciju pod nazivom "Ensembles ordonnées et ramifiés na Sorboni", pred komisijom koju su činili Pol Montel, Arno Denžu i njegov mentor, Moris Freše.U matematiku je uveo operaciju levog faktorijela. Postavio je takozvanu Kurepinu hipotezu, ali za ovo tvrđenje nije mogao da pronađe dokaz. Tek 11 godina posle njegove smrti, dva francuska matematičara su pronašla dokaz Kurepine hipoteze. U periodu od 1937. do 1965. radio je kao profesor na Univerzitetu u Zagrebu, a od 1965. do 1977. bio je redovni profesor tadašnjeg Prirodno-matematičkog fakulteta Univerziteta u Beogradu. Đuro Kurepa je 15. decembra 1988. postao redovni član Srpske akademije nauka i umetnosti.