Ikonu sa predstavom Krunisanje Bogorodice naslikao je karlovački ikonopisac - naivac Vasilije Aćimović Moler. Tokom druge polovine 19. veka izradio je veliki broj sličnih ikona, gde je, osim Sv. Nikole i Sv. Jovana Krstitelja, slikao i predstave patrona ktitora u donjem delu slike. Ovakve ikone je masovno poručivalo pravoslavno stanovništvo prigradskih i seoskih naselja.

Slika na kojoj je prikazana mlada žena u građanskoj haljini delo je novosadskog slikara Vojislava Trifunovića. Aktivan u prvoj polovini 20. veka, bio je uključen u krug umetnika koji su pripadali intimističkom pravcu u srpskom slikarstvu. Slika ima karakter porodičnog portreta.

Nameštaj u tzv. staronemačkom - altdojč stilu bio je vrlo popularan kod srednje imućnog građanskog staleža i obogaćenog seoskog stanovništva iz okoline većih gradova. To je stil koji se proširio iz Nemačke u drugoj polovini 19. veka kao istoricistička kopija nemačkog renesansnog nameštaja, a u Vojvodini se proizvodio sve do treće decenije 20. veka. Izrađivao se tipski, sa ručno izrađenim detaljima i bio je znatno jeftiniji od klasično izrađivanog nameštaja. Ovde izloženi nameštaj ima uobičajeni oblik; salonska garnitura se sastoji iz sofe, 4 fotelje i stola, a spavaću sobu čine par kreveta, ormarića i ormara, kao i "vaštiš" - umivaonik sa mermernom pločom.

U maloj kolekciji izloženih gramofona, dekorativnošću i veličinom izdvaja se komad marke „Zonofon“ (Zonophon), izrađen u Nemačkoj oko 1900. godine. Kruškasta truba je iznutra plavo obojena i ukrašena cvetnim buketima. Ovakvi gramofoni su početkom 20. veka postali obavezan muzički rekvizit u novosadskim kafanama i dobrostojećim građanskim kućama.

Srebrna i pozlaćena lira je darovno priznanje kralja Aleksandra Karađorđevića, nekad izvrsnom, Ženskom pevačkom društvu iz Novog Sada za postignute uspehe na evropskim takmičenjima između dva svetska rata. Vođa ovog udruženja, gospođa Milica Moč, inače poznata kao doajen muzičkog života u Novom Sadu, sačuvala je ovu liru i poklonila je Muzeju grada u znak sećanja i kao svojevrsni omaž bogatoj muzičkoj prošlosti našeg grada.

Jedan od najinteresantnijih predmeta u zbirci predmeta vezanih za muzički život Novog Sada je jubilarni pano Srpskog zanatlijskog pevačkog društva „Neven“. Izrađen je 1925. godine, povodom slave društva, u novosadskoj gravernici „Papirplastika“. Na drvenoj podlozi okačene su metalne značke sa imenima članova društva, duhovito aranžirane u obliku lire i lovorovih grančica.

Harmonijum, izrađen od drveta, pripadao je novosadskom kompozitoru, tamburašu i horovođi Marku Nešiću. Sličan orguljama, ovaj instrument ima prostor u kome su smešteni klavijatura i mehovi sa vazduhom. Male dimenzije i praktičan oblik ukazuju da je tip putnog harmonijuma koji su profesionalni muzičari mogli da nose sa sobom.

Portretisani je bio poznati kompozitor, dirigent i vođa tamburaškog orkestra u Novom Sadu, zbog čega je predstavljen s atributima svoje profesije: gitarom i notnim papirom. Autor ove slike je manje poznati, ali veoma solidan međuratni novosadski slikar, Stojan Lazić.

Jednokrilna komoda potiče iz kuće Dimitrija Savića, novosadskog trgovca i kafedžije. To je francuski rad iz sedme decenije 19. veka, u stilu Bul, odnosno tzv. Napoleon III. Komoda je okovana bronzanim aplikacijama i intarzirana sedefom, a gornja ploča izrađena je od tamnog mermera, što je bilo uobičajeno za ovakav nameštaj. Kupljena je u Budimpešti krajem 19. veka i, najverovatnije, brodom dopremljena u Novi Sad.

Skupocenom izradom ističe se japanski komad koji je u Muzej grada Novog Sada dospeo u okviru legata dr Branka Ilića. Sve do početka 20. veka, paravani su bili obavezan deo spavaće sobe svake bogatije kuće, u skladu s moralom tadašnje građanske sredine. Ovaj komad je primer luksuzne eksportne robe za Evropu, a u njegovoj izradi korišćeno je rezbareno i lakovano drvo, sedef i slonovača.