Veliki stojeći sat sa drvenim kućištem je rad sajdžije Džona Rajlija iz Dablina, iz oko 1790. godine. Pripada epohi bidermajera, odnosno tzv. Heplvajt stilu koji je bio karakterističan za engleski nameštaj iz tog perioda. Interesantan je podatak da je ovaj sat dobio na poklon srpski mitropolit Josif Rajačić od engleskog konzula u Beču početkom 19. veka.

Mesingani, posrebreni čirak pripadao je nekadašnjem inventaru Saborne crkve u Sremskim Karlovcima. Kao serijski rad, verovatno je izrađen u nekoj od zanatskih radionica Habzburške monarhije krajem 18. ili početkom 19. veka. U sistemu dekoracije vidljivi su barokno-rokajni elementi, kao što su volute, kartuši i floralni ukrasi.

Urna od bezbojnog kristalnog stakla i pozlaćene bronze predstavlja luksuzni proizvod iz epohe klasicizma. Najverovatnije je francuski rad s početka 19. veka, kada se u Evropi pojavio novi umetnički stil - ampir. Spoljna površina posude ukrašena je tzv. dijamantskom fasetažom, a od metala su izrađeni postolje, drške u obliku ovnujskih glava i vrh poklopca u obliku šišarke.

Bidermajerska salonska garnitura sastoji se iz 10 delova i predstavlja najvredniju mobilijarnu celinu iz ovog perioda koja se nalazi u Muzeju. Klasične linije, furnirano drvo i presvlake diskretnog dizajna tipični su za ovu epohu. Posebno je značajno što je ovaj nameštaj rad umetničkog stolara Mihajla Živanovića, koji je u Novom Sadu imao radionicu u prvoj polovini 19. veka i pravo na signiranje svojih radova, što je bila značajna privilegija i priznanje za izuzetan kvalitet.

Malu ikonu sa predstavom Bogorodice s Hristom naslikao je 1846. godine Jovan Klajić, jedan od brojnih srpskih slikara školovanih na bečkoj Akademiji. Za svog života je naslikao veliki broj ikona ovog tipa, uglavnom za privatne poručioce u Novom Sadu. Kao predstavnik bidermajersko - nazarenskog pravca u srpskom slikarstvu 19. veka i ovu ikonu je naslikao u tom stilu.

Predstavljeni lik na portretu je Marija Vučetić, supruga novosadskog advokata Ilije Vučetića i žena koja je bila veoma aktivna u društvenom životu Novog Sada krajem 19. i početkom 20. veka. Autor portreta je poznati srpski slikar Marko Murat, koji je u Novom Sadu boravio u leto 1897. godine, radeći slike po porudžbinama. Delo je izuzetno po svojim likovnim kvalitetima, jer predstavlja jednu od prvih modernih slika u ovdašnjoj sredini, na kojoj su vidljivi uticaji plenerizma i impresionizma.

Slika „Porodica Žarić“ je primer arhaične i naivno shvaćene predstave tri generacije jedne novosadske građanske porodice. Zoltan Čergei, slikar-amater koji je bio angažovan za izradu ovog grupnog portreta, naslikao je sve članove porodice, identifikujući ih u donjem delu slike, kao i motiv svetitelja-zaštitnika s Hristom i Bogorodicom, verovatno po želji samog poručioca. Ovakvi detalji su predstavljali deo tradicionalne ikonografije koja je dugo opstajala u ovdašnjem građanskom društvu.

Vagonski toaletni kabinet za putnike je izrađen početkom 20. veka od drveta i niklovanih metalnih legura. Interesantnog je dizajna i vrlo ekonomične konstrukcije. Na poleđini je sačuvana cedulja sa zapisom da je bio isporučen za potrebe železničke stanice u Petrovaradinu.