Krojački zanat je jedan od najstarijih na ovim prostorima.Krojači ili šnajderi koji su šili mušku i žensku odeću po najnovijim modelima iz pariskih,bečkih i peštanskih modnih listova,javljaju se u Vojvodini u 19.veku.Njihova preteča su terzije iz osmanskog perioda i obavljali su sve vrste krojačkih  usluga.Moderna garderoba , do tada privilegija samo najimućnijih postaje dostupna i najširem građanskom sloju.
Krojački zanat je vrsta delatnosti koja se bavi proizvodnjom ili popravkom odela.Majstori koji su„izučili“ ovaj zanat , svoj proizvod su pravili od početka do kraja,ali su se za to obučavali godinama.
Veliki preokret u izradi odeće nastaje otkrićem šivaćih mašina u 19 veku,koje su u početku imale niz nedostataka.Isak Merit Singer 1850.godine je ovaj proizvod doveo do savršenstva i time izazvao pravu revoluciju u izradi odeće.  
Dolaskom industrijalizacije i fabričkih mašina proces izrade se deli na faze,jedni kroje,drugi šiju,treći pakuju. Ovakav način savremenih mašina omogućava snabdevanje tržišta znatno jeftinijim proizvodima od zanatskih i time preovladava.

 Šešir je bio statusni simbol građanstva i obavezan deo,kako muške tako i ženske građanske odeće.Najčešće se javljao u dve osnovne forme : šešir sa obodom i bez oboda. Uglavnom je izrađivan od filca i pletene slame ili like,koja je bojena ili lakirana,takođe i od biljnih vlakana,svile,vune,kože,platna,baršuna,dabrove ili zečje dlake.
U staro doba šešir su ljudi nosili da bi zaštitili glavu od kiše,snega,sunca. Verovatno je u hladnijim područjima bio napravljen od kože,zbog toplote.Tako su kasnije nastajali vojnički šlemovi. Kod nekih naroda šlemovi su služili da izdrže udarac mača ili strele,dok su kod primitivnijih pravljeni vrlo šareni šeširi groznog oblika,čija je namena bila zastrašivanje neprijatelja.Dešavalo se i da u nekim zemljama šešir bude predmet počasti,kao npr.kada papa daruje posvećeni šešir kardinalima i istaknutim vernicima,ali i simbol poruge u Nemačkoj i Francuskoj bankroteri izloženi javnosti su dobijali žuti ili zeleni šešir.
Vremenom je svaka zemlja i svaki narod usavršio svoj stil od pokrivača za glavu ili ukrasa,do namene za verske obrede. Do 1960-ih, šešir je bio skoro obavezan odevni predmet kod oba pola, ali od tada se ređe nosi, najčešće u elegantnijim odevnim kombinacijama ili kao zaštita od vremenskih uticaja.

U prošlosti nije bilo drugih veštačkih materijala za pravljenje odeće,već isključivo prirodna životinjskog porekla. Ovčiju i jagnjeću kožu otkupljivale su ćurčije koji su morali pre izrade,spremiti za preradu,skrojiti,nacifrati,sašiti pa tek onda prodavati.Najlepši ženski kožuci,muški prsluci bili su od jagnjeće kože.Pravili su se i od ovčije mada možda više kožuci za svaki dan,pre svega za čobane koji su čuvali stoku po zimi.Ovčja vuna je deblja,gušća i kruća te stoga i toplija a jagnjeća mekša, tanja i bolje stoji ,naročito kad je nešto svečano.Krznari su pravili ženske bunde od životinjskog krzna divljeg porekla.Deo bunde od pliša ili čoje a glavni od krzna vučijeg,lisičjeg,činčilinog,zečjeg,rakunskog. Takve su ženske bunde bile najskuplje od gotovo svih drugih odevnih predmeta.
Između dva svetska rata krzno je stalno bilo u modi,nošeno čak i u letnjim mesecima.Od krzna su izrađivani i drugi raznovrsni modni detalji u skladu sa tadašnjim trendovima.Bunda je predstavljala pravo bogatstvo i atribut jedne dame.Žene skromnijih materijalnih mogučnosti nosile su bundu ili modne detalje napravljene od zečje kože. Po svojoj sklonosti za plemenitim krznom,Srbija nije zaostajala za ostalim evropskim državama.