U prošlosti nije bilo drugih veštačkih materijala za pravljenje odeće,već isključivo prirodna životinjskog porekla. Ovčiju i jagnjeću kožu otkupljivale su ćurčije koji su morali pre izrade,spremiti za preradu,skrojiti,nacifrati,sašiti pa tek onda prodavati.Najlepši ženski kožuci,muški prsluci bili su od jagnjeće kože.Pravili su se i od ovčije mada možda više kožuci za svaki dan,pre svega za čobane koji su čuvali stoku po zimi.Ovčja vuna je deblja,gušća i kruća te stoga i toplija a jagnjeća mekša, tanja i bolje stoji ,naročito kad je nešto svečano.Krznari su pravili ženske bunde od životinjskog krzna divljeg porekla.Deo bunde od pliša ili čoje a glavni od krzna vučijeg,lisičjeg,činčilinog,zečjeg,rakunskog. Takve su ženske bunde bile najskuplje od gotovo svih drugih odevnih predmeta.
Između dva svetska rata krzno je stalno bilo u modi,nošeno čak i u letnjim mesecima.Od krzna su izrađivani i drugi raznovrsni modni detalji u skladu sa tadašnjim trendovima.Bunda je predstavljala pravo bogatstvo i atribut jedne dame.Žene skromnijih materijalnih mogučnosti nosile su bundu ili modne detalje napravljene od zečje kože. Po svojoj sklonosti za plemenitim krznom,Srbija nije zaostajala za ostalim evropskim državama.