Najviše je radio ikonostzase po selima u Bačkoj. Za svog života je naslikao veliki broj ikona ovog tipa, uglavnom za privatne poručioce u Novom Sadu. Osnovnu školu i šest razreda gimnazije je završio u Novom Sadu. Školovanje je nastavio u Klužu i u Erdelju kada je počeo da studira prava. Pravo je studiraou u Pečuju, a apsolvirao u Pešti pa je prešao na bogosloviju, ali ju je napustio iste godine i studirao na slikarskoj akademiji u Beču i tu se upoznao sa Pavle Simićem kome je pomagao u slikanju ikona i sa njim sarađivao do kraja života. Naslikao je ikone u Staroj sabornoj crkvi u Novom Sadu. Od važnijih dela Jovana Klajića treba pomenuti ikonostase u Bajši (1857), i u Starom Vrbasu (1861). Osim toga postoji veliki broj portreta po srpskim kućama koji su dela ovog sposobnog slikara. Bio je visoko obrazovan čovek i umetnik čiji radovi ne zaostaju za radovima velikih slikara iz njegove epohe koja je kod nas ostavila mnoge značajne tragove

Potiče iz stare ugledne porodice muslimanskog sveštenika (ulema). Otac mu je Abduselam Džumhur a majka Vasvija rođena Rufo. Porodica se dva meseca po njegovom rođenju preselila u Beograd, gde je njegov otac radio kao glavni imam Vojske Kraljevine Jugoslavije. Tu je završio osnovnu školu i nižu gimnaziju, a višu gimnaziju u Sarajevu 1939. Počeo je studirati pravo u Beogradu, ali je prešao na likovnu akademiju, koju je završio u klasi Petra Dobrovića. Prve crteže je objavio u listu „Narodna armija“ 1947. godine, a od tada je sarađivao kao karikaturista i ilustrator u Ježu, Borbi, „Vetrenjači“, Politici, Oslobođenju, reviji „Danas“ i NIN-u kao stalni saradnik i urednik. Objavio je više od 10.000 karikatura. Napisao je scenarije za više kratkih i tri igrana filma. Uradio je 35 scenografija za pozorište, a tokom poslednjih deset godina života radio je na sarajevskoj televiziji kao pisac scenarija i voditelj serija emisije „Hodoljublja“. Njegovi sugrađani smatrali su ga jednim od najvećih boema svoga vremena. Umro je u Herceg Novom, a sahranjen je u rodnom Konjicu, 29. novembra 1989. godine. Dobitnik je brojnih nagrada i Ordena bratstva i jedinstva sa zlatnim vencem.

Objavljene knjige - Nekrolog jednoj čaršiji, Sarajevo, 1958; Pisma iz Azije, Mostar, 1973;  Hodoljublja, Zagreb, 1982; Putovanje bijelom lađom, Sarajevo, 1982. Posthumno su objavljena njegova izabrana dela u sedam knjiga, koja su obuhvatila i nove neobjavljene rukopise: „Pisma iz Afrike i Evrope“, „Stogodišnje priče“ i „Adakale“. Objavio je i Zelenu čoju Montenegra, zajedno sa Momom Kaporom.

Đorđe Krstić je rođen u Staroj Kanjiži 1851. godine gde završava osnovnu školu. Zanat izučava u Sremskim Karlovcima i Beogradu, pa školovanje nastavlja na Bogosoviji. Završio je Likovnu akademiju u Minhenu gde je i ostao do 1883. Tu su nastala njegova prva dela pod uticajem nemačkog realizma: Utopljenica, Anatom, Pisac jevanđelja. Od 1883. živeo je u Srbiji i tu su nastale idilične slike: Pejzaž sa Kosova polja, Iz okoline Čačka, Iz Leskovca, Studenica, Žiča, itd. Naslikao je i više ikonostasa, od kojih posebnu pažnju zaslužuju onaj u Čurugu i u niškoj Sabornoj crkvi. Niški ikonostas nije završio jer su njegove slike smatrane isuviše profanim, posebno slika Smrt kneza Lazara, koja nikada nije postavljena na ikonostas. U požaru 12. oktobra 2001. izgoreo je Saborni hram u Nišu, a sa njime i ovaj vredni ikonostas sa jedanaest ikona Đorđa Krstića.Među njegovim najboljim delima su: Anatom, pejzaž Babakaj, Alaska vrata, Sveti Sava blagosilja decu, Smrt kneza Lazara. 30. januara 1884. postao je član Srpskog učenog društva, a 1892. počasni član Srpske kraljevske akademije. Umro je i Beogradu 30. oktobara 1907. godine.

Završio je Arhitektonski fakultet u Beogradu. Od 1962. do 1963. godine bio je saradnik Majstorske radionice Krste Hegedušića u Zagrebu. Seli se u Pariz 1966. godine. Za profesora na Ecole Nationale Superieure des Beaux Arts u Parizu je izabran 1983. godine i na tom mestu ostaje od 2000. Za člana Srpske akademije nauka i umetnosti izabran je 1985.  Godine.   Odlikovan je najvišim francuskim priznanjem iz oblasti kulture i umetnosti, Commandeur dans l'ordre des Arts et des Lettres. Izložbe priređuje od 1951. godine. Izlagao je u većem broju zemalja Evrope i Amerike. Izabran je 7. decembra 2005. za člana francuske Akademije lepih umetnosti (fr. Académie des beaux-arts) u odeljenju za slikarstvo. Jedan je od deset akademika ovog odeljenja, na poziciji br. 7. koja ima istoriju dugu dva veka. Prvi je Srbin član ove Akademije, dok je u srodnoj Francuskoj akademiji nauka za dopisnog člana izabran akademik Ivan Đaja, 1956. godine. Dana 2. novembra 2006. promovisan je za počasnog doktora Univerziteta u Kragujevcu. U aprilu 2007, Veličković je odlikovan francuskim Ordenom viteza legije časti. U maju 2013. godine je imao izložbu u Galeriji SANU, u istoj galeriji imao je izložbu 2002. godine. Na izložbi iz 2002. motivi su bili vezani za gavrane koji su na zemlji, a 2013. za gavrane koji su poleteli.

Srednju školu je pohađala u Pančevu 1907 — 1909. godine. Upisala se na Umetnčko-zanatsku školu u Beogradu 1912—1914. u kojoj su joj predavali Milan Milovanović, Đorđe Jovanović i Marko Murat. Slikarstvo je studirala u Pešti kod profesora Deak-Ebnera, i učestvovala na kursevima profesora Retija u tzv. 'Barbizonu u Nađbanji'. Period od 1915. do 1919. preovodi na Kraljevskoj Madžarskoj Zemaljskoj Slikarskoj Velikoj Školi kod profesora Lajoša Deaka Ebnera. U Beograd se vraća 1919. kada završava Umetničko-zanatsku slikarsku školu kod profesora Ljube Ivanovića i zapošljava se kao nastavnica u Realci u Beogradu, a od 1921. do 1944. predaje u Drugoj ženskoj gimnaziji 'Kraljica Natalija'. U Pariz 1925.-1926. godinu dana boravi u ateljeu Andre Lota. Radila je najpre kao učitelj crtanja, a u Slikarskoj školi Mladena Josića kao honorarna profesorka slikarstva od 1942. do 1944. Godine 1952. dobila je posao profesora na Akademiji likovnih umetnosti u Beogradu i tu radila do kraja života. Preminula je u Beogradu 25. maja 1962. i sahranjena u Pančevu.
Prvi put je izlagala 1921. godine u Somboru, a prvu samostalnu izložbu priredila je 1927. u Salonu prijatelja umetnosti Cvijeta Zuzorić na Kraljavskom trgu (sada Studentskom trgu). Učestvovala je na brojnim grupnim izložbama u zemlji i inostranstvu. Bila članica Društva srpskih umetnika 'Lada' (1924 — 1927), Umetničke grupe 'Oblik' (1928 — 1931), „Dvanaestorica“ (1938) i „Samostalni“ (1951 — 1954).
Teme njenih slika su enterijeri, portreti, ali najšeće aktovi i žene iz naroda. Svi istoričari moderne srpske umetnosti svrstavaju slikarstvo Zore Petrović najpre, na početku njenog stvaralaštva, u poetsku figuraciju, a kasnije u koloristički ekspresionizam kome je ostala verna do poslednjih dela. Njeno slikarstvo zasniva se na naglašenom, brzom, širokom potezu četke preko platna bez nepotrebnog detaljisanja forme. Suprotno tome, figure na njenim slikama su deformisane, anatomski izobličene, ali pune unutrašnje snage i iskrenosti hromatskog zvuka. Slike su joj ispunjene gustom kolorističkom pastom i svetlom koje te oblike naglašava. Ove slikarske osnove Zora Petrović je postavila tridesetih godina i ostala je verna tom stilskom izrazu do kraja života. Njeni radovi mogu se videti u Narodnom muzeju u Beogradu, Muzeju savremene umetnosti u Beogradu i u kolekciji Spomen-zbirka Pavla Beljanskog u Novom Sadu.
1927. Salon prijatelja umetnosti Cvijeta Zuzorić (na Kraljavskom trgu, sada Studentskom trgu), Beograd
1930. Umetnički paviljon, Beograd
1933. Umetnički paviljon Cvijeta Zuzorić, Beograd
1937. Umetnički paviljon, Beograd
1951. Umetnički paviljon, Sarajevo
1952. Umetnički pavoljon, Beograd
1955. Umetnički paviljon na Kalemegdanu, Beograd
1957. Galerija Savremenog doma, Beograd
1958. Umetnički paviljon na Kalemegdanu, Beograd
1959. Mala galerija Ateljea 212, Beograd
1960. Umetnički paviljon na Kalemegdanu, Beograd
1962. Zrenjanin, Kikinda, (poshumno Subotica, Pančevo)

Živorad Nastasijević (Gornji Milanovac, 1893 — Beograd, 1966) je bio srpski slikar, fresko slikar i ikonopisac. Rođen je u porodici gde su i njegova braća bili umetnici, Momčilo Nastasijević, Slavomir Nastasijević i Svetomir Nastasijević. Njihov otac, Nikola Lazarević, doselio se s majkom iz Ohrida u Brusnicu kao šestogodišnjak. U znak zahvalnosti prema ujaku Nastasu Đorđeviću (graditelju gornjomilanovačke crkve Svete Trojice) kod koga je izučio graditeljski zanat, odriče se majčinog prezimena i od ujakovog imena pravi novo prezime, Nastasijević.

Živorad Nastasijević je završio umetničku školu u Beogradu 1910. godine, kao učenik Đoke Jovanovića, Riste Vukanovića i Marka Murata. Studije slikarstva je nastavio u Minhenu kod profesora Grabara 1913-1914. ali je to morao da prekine zbog izbijanja Prvog svetskog rata. Kao mnogi srpski umetnici prve polovine XX veka Nastasijević je dobrovoljno stupio u đački bataljon Stepe Stepanovića, prešao preko Albanije i preboleo tifus. Za vreme rata učestvuje prvo kao borac do 1917., a potom kao ratni slikar Vrhovne komande. Posle rata školovanje nastavlja u Parizu 1920-1922. godine na Akademiji "Grande Čaumiere" kod profesora Kastalučija (Claudio Castelučo). Po povratku u zemlju uzeo je aktivnog učešća u kulturnim zbivanjima:

 (1920-21. bio je član Lade;1923. Član Grupe šestorice: Bijelić, Dobrović, Kršinić, Nastasijević, Rosandić, Stojanović; 1924. Član Grupe četvorice: Dobrović, Bijelić, Miličić, Nastasijević.
 1927. Jedan je od osnivača umetničke grupe „Zograf"  1936. ponovo postaje član Lade, u čijim redovima ostaje do smrti.)

U toku školovanja izlagao na izložbama Umetničko-zanatske škole. Po završenim studijama prvi put izlagao 1912. na Četvrtoj jugoslovenskoj izložbi. Na početku umetničkog formiranja, na njega kao slikara presudno su uticali školovanje na mihenskoj Akademiji i druženje sa slikarom Kostom Miličevićem, te se u tom delu njegovog opusa primećuje uticaj impresionizma. Nakon odlaska u Pariz, gde se detaljnije upoznao sa likovnom umetnošću i delima starih majstora, on se okreće slikanju praznih, napuštenih beogradskih predela koji po atmosferi liče na magijski realizam, kao i mitološkim motivima.

Godine 1927. zajedno sa Vasom Pomorišcem bio je inicijator i pokretač umetničke grupe „Zograf“, koja je trebalo da predstavlja neku vrstu opozicije progresivnoj i modernistički orijentisanoj grupi "Oblik“. Umetnici koji su bili članovi „Zografa“ zalagali su se za afirmaciju srednjovekovne umetnosti i izgrađivanje nacionalnog stila na temelju srednjovekovnog nasleđa i tradicije.

Živorad Nastasijević bavio se, između ostalog, i fresko slikarstvom i ikonopisom. Izveo je freske u zgradi Umetničkog paviljona u Beogradu (koje su uništene za vreme Drugog svetskog rata), ikonostas crkve Bogorodičnog pokrova u Beogradu, freske u sali zgrade Narodne banke u Skoplju, freske u odborničkoj sali Beogradske opštine, freske u Uspenskoj crkvi u Pančevu, freske u crkvi Kosturnice u Krupnju, freske u nekoliko porodičnih kapela na Novom groblju u Beogradu.

Zajedno sa svojim kolegama Petrom Palavičinijem i Brankom Popovićem, Jovan Bijelić je 1926. godine formirao grupu „Oblik“ kome pristupaju: Petar Dobrović, Živorad Nastasijević, Toma Rosandić, Veljko Stanojević, Sreten Stojanović, Sava Šumanović i Marino Tartalja kao članovi osnivači, a kasnije ovoj grupi pristupaju: Ignjat Job, Zora Petrović, Ivan Radović, Mate Razmilović, Risto Stijović, arhitekt Dragiša Brašovan. Ova grupu su sačinjavali već afirmisani likovni umetnici. Pravila grupe su doneta na sednici od 8. novembra 1930. godine a Ministarstvo unutrašnjih poslova ih je potvrdilo 20. jul 1932. godine.
Samostalne izložbe: 1923. Beograd; 1924. Beograd; 1925. Beograd - sa Lj. Ivanovićem,1926. Beograd; 1927. Beograd ;1966. Beograd - retrospektiva u Galeriji Kulturnog centra.

Grupne izložbe: 1919. Jugoslovenska izložba, Pariz 1929. Jugoslovenska izložba, Barselona 1930. Jugoslovenska izložba, London 1932. Jugoslovenska izložba, Brisel i Amsterdam; 1938. Kragujevac; 1939. Petrograd;1921. Izložba likovnih umetnika iz Beograda, Sombor; 1922. Peta jugoslovenska izložba; 1924. Izložba beogradskih slikara i vajara; 1924. Grupa četvorice, Zagreb
1951. Pejsaži Beograda, Beograd; 1962. Sava Šumanović i srpski pejsaž između dva rata, Sremska Mitrovica.

Umro je u Beogradu 1966. godine.

Kada je imao četiri godine porodica se preselila u Šid. Gimnaziju pohađa u Zemunu, gde počinje da se interesuje za umetnost. Kasnije će se usprotiviti očevoj želji da postane advokat i 1914. u Zagrebu upisati Višu školu za umjetnost i obrt. Ovu školu završava sa najboljim ocenama 1918. Tada počinje da javno izlaže svoja dela. U svojim ranim delima, Sava insistira na atmosferi i spretno koristi bojene senke i tanke slojeve boje. Pored slikarstva, bavi se ilustracijom, grafikom i scenografijom. Slikarstvo Save Šumanovića u ovom periodu pokazuje uticaje secesije i simbolizma. Jeseni 1920. Sava odlazi u Pariz i iznajmljuje atelje na Monparnasu. Učitelj mu je bio Andre Lot, istaknuti likovni pedagog pravca analitičkog kubizma. U Parizu se družio sa Rastkom Petrovićem, Modiljanijem, Maks Žakobom i drugim umetnicima. Uticaji kubizma su vidljivi u ovoj ali i u kasnijim fazama slikarevog rada. Može se opravdano reći da je ovaj slikarski jezik Sava Šumanović doneo u Srbiju i da njegova dela ostaju najreprezentativniji primer domaćeg kubističkog slikarstva. Narednih godina živi i slika u Zagrebu. Javnost i kritika ne prihvataju njegova dela, pa se iz protesta potpisuje francuskom transkripcijom na slikama. Godine 1924. piše studije „Slikar o slikarstvu“ i „Zašto volim Pusenovo slikarstvo“, dela koja su polazište za razumevanje njegove estetike. Ponovo boravi u Parizu 1925, gde prihvata uticaje Matisovog slikarstva. Godine 1927. Sava Šumanović je naslikao „Doručak na travi“ koji je naišao na odlične kritike u Francuskoj. Nešto kasnije je za 7 dana i noći intenzivnog rada naslikao sliku „Pijana lađa“ koju je izložio na salonu nezavisnih. Inspiracija za sliku je bila istoimena pesma Artura Remboa koja je do njega došla preko Rastka Petrovića koji mu ju je recitovao. Druga inspiracija je bila slika Teodor Žerikoa „Splav Meduza“. Kritičari su ovo delo dočekali sa podeljenim kritikama, a Sava je iscrpljen radom teško podneo one negativne. Vraća se u Šid 1928, umoran od teških uslova života, rada i loših kritika. U Šidu slika sremske pejzaže. Njegovu samostalnu izložbu u Beogradu kritičari su veoma pozitivno ocenili. Novac od prodaje slika omogućio mu je da ponovo ode u Pariz. Tu nastaju značajne slike: „Luksemburški park“, „Crveni ćilim“, „Most na Seni“. Ova dela karakteriše poetski realizam i umereni koloristički ekspresionizam. Šumanovićeva dela iz poznijeg perioda se odlikuju svetlim bojama, i lirskom atmosferom. Svoj stil, koji sam naziva kako znam i umem, prilagođava motivu. Po povratku u Šid, 1930, slika lokalne pejzaže i aktove. Tri godine radi na ciklusu velikih platana „Šiđanke“, a kasnije na ciklusu „Beračice“, posvećenom berbi grožđa. Za vreme Drugog svetskog rata Šid ulazi u sastav Nezavisne Države Hrvatske i ćirilica je zabranjeno pismo, pa se Sava iz proteste ne potpisuje već samo označava godinu nastanka slike.

Na Veliku Gospojinu, 28. avgusta 1942. godine, Savu su, zajedno sa još 150 Srba iz Šida, oko 6 sati ujutru, uhapsile ustaše i odvele u Sremsku Mitrovicu. Svi oni su posle mučenja streljani, verovatno 30. avgusta, posle čega su sahranjeni u zajedničku masovnu grobnicu. Njemu u čast ustanovljena je slikarska nagrada Sava Šumanović.