Rodio se u trgovačkoj porodici. Zbog antiturske delatnosti otac mu je prebegao u Srbiju. Lazić je završio osnovnu školu u Šapcu, a u Beogradu 1876. godine završava treći razred gimnazije. Od mladosti vatreni rodoljub, kao mladić se prijavljuje u dobrovoljce u srpsko-turskom ratu, ali je odbijen zbog bolesti. Gimnaziju nije završio, te je živeo kao glumac u putujućim družinama. Od 1886. do 1889. godine glumio je u Srpskom narodnom pozorištu u Novom Sadu. Živeo je u Beogradu i Zagrebu, objavljujući novinske tekstove, nacionalno-političke članke, popularno istorijske, književne, humorističko-satirične, pamfletske i druge radove u stihovima i prozi. Sarađivao je u mnogim listovima i časopisima. Uređivao je zagrebački „Srbobran“ (1891—1893), posle „Vrač pogođač“ (1896—1904). Bio je oženjen sa književnicom Zorkom Miletić, sinovicom Svetozara Miletića. Umro je 19. jula 1904. godine u Rajiću u Slavoniji. Vodio je žustre polemike sa frankovačkom štampom u Hrvatskoj, napisao je više istorijskih radova bez naučne vrednosti. U nikšićkim novinama "Onogošt", 1899.godina, broj.23 dopisnik iz Zagreba "Srbin" javlja između ostalog i: "...naš vrli srpski pisac Simo Lukin Lazić, vjenčaje se sjutra u Neštinu s gospođom Zorkom Miletićevom, ćerkom Stevana i Julike Miletić...I mi se pridružujemo čestitci našeg dopisnika, želeći mu svaki napredak i potpuno zadovoljstvo, da nas još dugo veseli sa svojijem "Vračem" kao i dosada na čast srpstva i na užas njegovijem vragovima! - Uredništvo."

Ilija Ognjanović je rođen 30. aprila (12. maja) 1845. godine u Novom Sadu. Potiče iz veoma stare novosadske ratarske porodice. Osnovnu školu je pohađao u Sremskoj Kamenici i Novom Sadu. Posle završene osnovne škole upisuje se u nemačku graničarsku građansku školu u Petrovaradinu. Nižu gimnaziju pohađa u Novom Sadu, a višu u Sremskim Karlovcima, Pečuju i Budimpešti, gde je i maturirao. Školske 1866/67. godine upisao je medicinu u Budimpešti. Studije medicine je završio 1872. godine u Beču, a zatim i specijalizaciju iz hirurgije, 1873. godine. Iste godine vratio se u Novi Sad i započeo lekarsku praksu; istovreme- no je bio lični lekar Marije Trandafil. Od 1785. godine pa sve do prerane smrti radio je kao sreski fizik slobodnog kraljevskog grada Novog Sada, a od 1888. godine, zahvaljujući završenoj specijalizaciji iz hirurgije, bio je i upravnik Porođajnog odeljenja novosadske bolnice. Ilija Ognjanović je bio svestran čovek. Veoma rano je počeo da se bavi poezijom i uredništvom. Po ugledu na Zmaja i Rajkovića u svojoj šesnaestoj godini izdavao je i uređivao rukopisni list Zolja, a godinu dana kasnije i Đački venac. Pored brojnih napisa u stihu i prozi koje je objavljivao u tadašnjim vodećim časopisima, pisao je i medicinsko– poučne članke. Najznačajniji od njih su O difteričnoj vratobolji i Kako se valja lečiti od kolere. Suočen sa brojnim problemima pri izdavanju posmrtnica, zbog velike šarolikosti medicinske nomenkla- ture, Ilija Ognjanović 1894. godine izdaje knjigu Imena bolesti što smrt mogu da nanesu. U ovoj knjizi, sve tada poznate bolesti i uzroke smrti prevodi sa latinskog jezika na srpski, mađarski i nemački. 117 Zahvaljujući svojoj predanoj aktivnosti kao lekara i književnika dobio je brojna priznanja. Za života je bio član Književnog odeljenja Matice srpske, član Eparhijske uprave bačke, dopisni član Srpskog učenog društva od 1883. godine, a od 1892. godine počasni član Srpske kraljevske akademije nauka i umetnosti. Život Ilije Ognjanovića nije bio lak. Veoma rano je ostao siroče i tokom svog školovanja bio je zavisan od izdašnosti bogatih ljudi i institucija, a ponekad i od sopstvenog rada. Niz godina je patio od srčane slabosti, a poslednje tri godine života bolovao je od šećerne bolesti, u to vreme neizlečive bolesti. Po preporuci lekara, u leto 1900. godine sa porodicom odlazi u austrijsko kupatilo Dobelbad na lečenje. Umesto očekivanog poboljšanja, njegovo zdravstveno stanje se pogoršava i on odlučuje da se vrati u Novi Sad. Pri povratku, njegovo zdravstveno stanje se još više pogoršava i porodica ga smešta u sana- torijum dr Jendrašeka u Budimu. Umro je sledećeg dana, 8. (21.) avgusta u 55. godini života. Prenet je u Novi Sad. Opelo je održano u srpskoj Pravoslavnoj sabornoj crkvi 10. (23.) avgusta 1900. godine. Istoga dana je i sahranjen na Almaškom groblju u Novom Sadu.

Sa deset članaka o problemima umetnosti (Srpski narodni list, 1843 — 1845), koji su nešto izmenjeni prevodi delova prvog poglavlja Vinkelmanove Istorije umetnosti starog veka, dao je podsticaj razvoju teorije likovne umetnosti kod Srba i skromnu podršku formiranju istorije umetnosti. Autor je (1845.) i prvog poznatog predloga za osnivanje slikarske škole u Srbiji koji tada nije ostvaren. U dvema knjigama Opisanije drevnosti srbski u Svetoj (Atonskoj) Gori s XIII litografnih tablica (Beograd, 1847/49) i Sveta gora sa strane vere, hudožestva i povesnice opisana Dimitriem Avramovićem živopiscem (Beograd, 1848.) dao je prvi celovit i iscrpan pregled istorije Atosa i njegovih manastira sa opisom celokupnog područja, i publikovao materijala od značaja za srpsku istoriju, opise i crteže nošnji, predmeta primenjene umetnosti, donekle fresaka, i prepise povelja (posebno vredan prepis Nemanjine hilandarske povelje). Ovim je uticao na kulturnu klimu svoga doba i inicirao kasnija istraživanja Hilandara. Poziv (u Srpskom dnevniku, 1852) da mu se šalju podaci za životopise poznatih srpskih slikara začetak je prvog srpskog umetničkog leksikona, ali i pored velikog truda ostao je nedovršen u rukopisu pod naslovom Živopisanjeslavnih živopisaca srbskih. Njegova rasprava sa Živkom Petrovićem (u Sedmici, 1854.) jeste prva poznata polemika u srpskoj likovnoj kritici.
Pojavom Dimitrija Avramovića posmatranje umetnosti počelo je da prelazi sa filologa i istoričara na ljude iz likovne umetnosti, i da se osim istorijske otkriva i likovna vrednost umetničkih dela.
Ikonostas Saborne crkve u Beogradu
Oslikao je ikonostase i zidove Saborne crkve u Beogradu u periodu 1841—1845. Osim toga oslikao je ikonostas i zidove Karađorđeve crkve u Topoli, ikonostas manastira Vrdnika (Ravanica), pravoslavne crkve u Futogu itd. Zbog prerane smrti nije stigao da završi oslikavanje crkve u rodnom Šajkašu. Naslikao je portrete velikog broja značajnih ličnosti svog vremena, među najpoznatijima su portreti Sime Milutinovića-Sarajlije i Vuka Karadžića. Najznačajnija njegova kompozicija je Apoteoza Lukijana Mušickog.
U Hilandaru je prepisivao stare rukopise i živopise značajne za srpsku istoriju. Objavio je i knjige o Svetoj gori i Hilandaru.
Smatraju ga osnivačem karikature kod Srba. Sem po crkvama i manastirima, njegova dela se čuvaju u Narodnom muzeju u Beogradu i u Galeriji Matice srpske u Novom Sadu.
Umro je u Novom Sadu 1855. godine. Njegovo ime nosi po jedna ulica u Beogradu i Novom Sadu.

Uređivao je časopise: Sedmicu, Srpski dnevnik i Danicu.  25. marta 1872. Prvi broj "Danice" je izašao 20. februara 1860, a poslednji 20. avgusta 1872. Izlazio je desetodnevno u Novom Sadu, s prekidom od avgusta 1871. do maja 1872. Đorđe Popović je pokrenuo i uređivao ovaj časopis od prvog broja do avgusta 1871. Po tom časopisu je dobio i nadimak "Daničar".

Za korespondentnog članka Društva srpske slovesnosti izabran je 21. januara 1862. Za dopisnog člana Srpskog učenog društva imenovan je od osnutka 29.maja 1864. Za redovitog člana izabran je 30. januara 1885. i to u "Odboru za filozofske i filološke nauke". Počasni član Srpske kraljevske akademije postao je 15. novembra 1892.

Daničareva ulica u Beogradu nosi ime po Popovićevom nadimku.