Izrada gudačkih instrumenata datira  u prvoj polovini 16.veka u Italiji sa školama u Veneciji,Rimu,Firenci,Bolonji,Tirolu.
Klasični italijanski modeli su bili uzor francuskim graditeljima čiji se glavni centar nalazio u Parizu,a vremenom i engleskim.
Sredinom 17.veka,javlja se dekadencija u gradnji gudačkih instrumenata uvođenjem serijske proizvodnje i mehanizacije u proces izrade.Prva fabrika violina je sagrađena u Francuskoj. U toj zemlji su utemeljene i otvorene stručne škole za obučavanje graditelja gudačkih instrumenata.
Na našem podneblju,prvi graditelji instrumenata se javljaju u drugoj polovini 19.veka i prve violine bile su obojene tamnim crveno-smeđim lakom.U Beogradu je krajem 19.veka izgrađena jedna violina za španskog kralja Alfonsa XIII,jedna za persijskog šaha ukrašena sedefom i jedna za kralja Aleksandra Obrenovića i citra za kraljicu Dragu.
Svaki majstor proizvodi od tri do šest violina godišnje, pri čemu treba na središnji drveni kalup ručno složiti više od 70 drvenih delova, prema različitim akustičnim pravilima svakog dela. Svaki deo se pravi od pažljivo biranog i odležanog drveta i ne koriste se nikakvi industrijski materijali ili poluproizvodi. Proizvodnja takođe zahteva veliki nivo kreativnosti jer majstor prilagođava opšta pravila i osobno znanje svakom instrumentu. Tako nastaju violine među kojima ne postoje dve identične.