Milan Jovanović rođen je 24. aprila 1834. u Jarkovcu u pančevačkoj pukovniji. Osnovnu školu završio je u Jarkovcu, a gimnaziju je pohađao u Vršcu, Pešti i Temišvaru. Još dok je boravio u Vršcu zavolio je pozorište. U Beču je završio medicinu. U Beču je za vreme studija 1863. osnovao i bio predsednik srpskog đačkog književnog društva Zora. U tom društvu je razvijao književni rad, a najznačajniji rad iz toga perioda je njegova istorijska drama u četiri čina Kraljeva Seja, a radilo se o srpskoj pobedi na Velbuždu. Međutim Zora se nije ograničila na književnost, nego joj je zadatak bio da budi srpsku nacionalnu svest. U Beograd se vratio 1865. i odmah je dobio mesto profesora higijene i sudske medicine na Velikoj školi. Bio je prvi profesor higijene u Srbiji. Jedno vreme u Beogradu je uređivao politički list Jedinstvo, ali 1871. je zbog određenih političkih dešavanja napustio Beograd i otišao u Novi Sad. U Novom Sadu je bio direktor realke i potpredsednik Matice srpske. Otišao je 1875. u Herceg Novi gde je bio opštinski lekar, a pošto je u to vreme trajao Bosanskohercegovački ustanak on se mnogo brinuo o ranjenicima. Na poziv crnogorskoga kneza Nikole otišao je sredinom 1876. na Cetinje, gde je sve do kraja Prvoga srpsko-turskoga rata bio lekar kneževe porodice. Po okončanju rata kratko je radio za austrijski Lojd kao brodski lekar. Kada je izbio Drugi srpsko-turski rat vratio se na knežev poziv na Cetinje. Pratio je 1877/1878 kneginju Milenu i prestolonaslednika u Napulj, a po povratku nekoliko godina je plovio sve do Kine kao brodski lekar za austrijski Lojd. Sa tih putovanja slao je zanimljive putopise i lekarske pouke. U Srbiju se vratio 1882. i radio je kao lekar na železnici, koja se tada počela graditi. Radio je dve godine kod Ripanjskoga tunela, a onda se 1884. preselio u Beograd i radio je kao opštinski fizik. Postavljen je 1888. za profesora higijene na Vojnoj akademiji i na tom mestu je ostao do smrti 1896. U književnosti se javljao dramama, pripovetkama i putopisima. Posebno je bio poznat po putopisima, opisima,putničkim pričama i pripovetkama. Tu su bile zbirke: S mora i sa suva, Tamo amo po Istoku, Gore dole po Napulju. Napisao je i nekoliko drama: Kraljeva Seja, Demon, San i java, Nesuđeni, a preveo je i Šekspirovu Meru za meru. Napisao je i veliki broj književnih kritika, a posebnu vrstu njegovoga rad čine eseji iz kulturne prošlosti, pogledi na društvene pojave i prilike i feljtoni. Pored književnih dela napisao je velik broj knjiga i članaka iz higijene i biologije.

Redovni je član Srpskog učenog društva (Odseka jestastveničkog i matematičarskog i Odseka umetničkog) od 1869. Dopisni je član Srpske kraljevske akademije (Akademije umetnosti) od 1890. Pravi je član „bez opredeljenja“ od 1892. Pravi je član (Akademije umetnosti) od 1892. Pristupna beseda: Pogled na indijsku dramu. Proglašen 1894. (Srpska kraljevska akademija God. 8 (1894) 74–75).

Školovao se u gimnaziji u Vinkovcu i Novom Sadu, a pravo je studirao u Gracu gde je diplomirao 1876. godine. Naredne, 1877. godine, vratio se u Novi Sad i sve do 1901. godine predavao je u novosadskoj gimnaziji jezike (latinski, grčki, mađarski, nemački i srpski) i književnost. Nastavni rad u srpskom školstvu obogatio je pisanjem velikog broja gramatika, rečnika i pregleda književnosti koji su bili prihvaćeni u srpskoj prosveti kao standardni udžbenici.

Istoriografiju i srpsku kulturu posebno je zadužio pokretanjem časopisa Stražilovo (1885—1888, 1892—1894), Novo pozorište (1909—1910) i kao saurednik Javora (1889—1981) i urednik u Braniku (1906—1912). Sarađivao je i u brojnim drugim časopisima kao što su Letopis Matice srpske, Glas MS, Brankovo kolo, Srpski književni glasnik, Književni jug i drugo. Napisao je veliki broj priloga kao književni, pozorišni i muzički kritičar. S mađarskog i nemačkog jezika prevodio je pozorišne komade, romane, pripovetke i putopise,

Značajan doprinos istoriji istoriografije Grčić je dao objavljivanjem petotomne zbirke Portreti s pisama u kojima je objavio prepisku saradnika svojih časopisa i almanaha. Prve četiri knjige objavljene su između 1921. i 1926. u zagrebu a poslednja 1939. u Novom Sadu. Među pedesetoricom kulturnih i književnih radnika nalaze se i istaknute ličnosti srpske istoriografije kao što su Stojan Novaković, Ilarion Ruvarac, Stanoje Stanojević, Čedomilj Mijatović, Tihomir Ostojić, Aleksandar Sandić i drugi. Pisma su izdata hronološkim redom sa uvodnom napomenom o adresantu. Obilje materijala pruža posebno portret Ilariona Ruvarca objavljen u petoj knjizi gde se osvetljuje pozadina štampanja rasprave O knezu Lazaru u Stražilovu prožeta polemikom sa Pantelijom Srećkovićem.

Jovan Đorđević rođen je 25. novembra 1826. u Senti Gimnaziju je pohađao u Segedinu, Novom Sadu i Temišvaru, a filozofiju u Pešti. U Pešti se 1845. upisao na studij medicine, ali 1848. je prekinuo studije. Na poziv bačkog velikog župana Isidora Nikolića Džavera otišao je 1849. da radi u Somboru, a odatle je prešao u Lugoš, gde je bio sudski činovnik. Prešao je 1852. u Novi Sad, u kome je bio profesor istorije u srpskoj gimnaziji od 1852. do 1857. U Novom Sadu se sukobljavao sa onima, koji su se protivili Vukovoj reformi, pa je zbog toga 1857. prešao u Peštu. gde je postao sekretar Matice srpske i urednik Letopisa Matice srpske u periodu 1857-1859. Međutim i tu je imao dosta konzervativnih protivnika, pa se 1859. vratio u Novi Sad.

Prihvatio je ponudu Danila Medakovića i zajedno sa Đorđem Popovićem prihvatio se da uređuje Srpski Dnevnik u Novom Sadu. Vodio je uglavnom administraciju i pisao u prosvetnom delu lista. Počeo je 1860. da objavljuje niz važnih članaka o pozorištu, pa je time potakao da se 1861. osnuje Srpsko narodno pozorište u okviru Srpske čitaonice. Objašnjavao je da pozorište čuva jezik i narodne običaje i budi nacionalnu svest i da je zbog toga od ogromnoga značaja. Smatrao je da nijedna prosvetna ustanova ne može tako dobro da razvija narodni jezik. Tokom 1861. bio je poslanik na Blagoveštanskom saboru i svoje beleške sa tog sabora izdao je u knjizi Radnja Blagoveštanskog Sabora 1861. Bio je jedno vreme glavni pokretač kulturnoga poleta u Vojvodini. U vreme apsolutizma organizovao je različite prosvetne manifestacije sa ciljem da održava aktivan i kompaktan nacionalni duh. Takvu jednu svečanost organizovao je 1861. povodom Tekelijine stogodišnjice rođenja. Bio je upravnik Srpskog narodnog pozorišta od 1863. do 1868. Da bi mu više vremena ostalo za pozorište predao je 1863. Svetozaru Miletiću faktičko uređivanje Srpskog Dnevnika, a on se sve više posvećivao pozorištu. Međutim formalno je i dalje bio glavni urednik Srpskog Dnevnika, pa je zbog Miletićevoga uređivanja i on bio stavljen pred vojni sud, a Srpski dnevnik je bio obustavljen. Bio je amnestiran 1865, ali više nije pokretao list.

Srednju školu je započeo Subotici, a završio u Pešti. U Pešti je završio potom i pravni fakultet. Izabran je 1859. za sekretara Matice Srpske. Uređivao je Letopis Matice Srpske od 1859. do 1869, Pozorište je uređivao od 1872. do 1876, a bio je i urednik Mlade Srbadije. Bio je istaknuti član Ujedinjene omladine srpske, pa je bio predsednik na omladinskim skupštinama u Zrenjaninu, Kikindi i Novom Sadu od 1868. do 1870. Pored toga povereno mu je i uredjivanje omladinskog glasila Mlade Srbadije. Kada je ugarska vlada za vršačku skupštinu 1871. naredila da članovi Omladine mogu biti samo ugarski Srbi, tada je Hadžić uzalud pokušavao da različitim molbama uveri vlasti da takvo društvo ne može da bude toliko ograničeno. Imao je posebne zasluge za razvoj srpskog pozorišta, posebno Srpskog Narodnog Pozorišta (SNP) u Novom Sadu. Zajedno sa Jovanom Subotićem sprečio je propast pozorišta nakon odlaska Jovana Đorđevića 1868. u Beograd. Postao je upravnik Srpskog narodnog pozorišta. Razvijao je umetničku igru u trupi, a istovremeno kod gledalaca budio rodoljublje i ljubav prema pozorištu. Od 1872. je uređivao i Zbornik pozorišnih dela, kao organ uprave SNP u Novom Sadu. Tu je objavljeno oko 50 originalnih i prevedenih dramskih dela iz repertoara SNP. U svesci 185. Srpskog Letopisa je dat dobar pregled njegovog književnog rada. Pod njegovom upravom SNP u Novom Sadu se uzdiglo do visine na kojoj je moglo da izvodi i najsloženija dramska dela.

Učitelj, kulturni i društveni radnik. Rođen je 01.01.1844. godine u Velikoj Kikindi a umro 18.06.1922. u Novom Sadu. Osnovnu školu i nižu realku učio je u rodnom gradu, a trgovačku školu u Pešti, da bi potom završio Učiteljsku školu u Somboru i 1864. postao učitelj u Velikoj Kikindi. Najznačajnija je njegova delatnost vezana za Novi Sad. Bio je 1874. upravitelj i učitelj u novosadskoj Višoj devojačkoj školi, u kojoj je ostao do penzionisanja 1905. Osnovao je 1889. i uspešno vodio sve do penzionisanja Srpski učiteljski konvikt za učiteljsku decu koja su se školovala u Novom Sadu, a 1907. formirao je učiteljsku zadrugu Natošević. Učestvovao je na osnivačkoj skupštini Dobrotvorne zadruge Srpkinja Novosatkinja i tada je izabran za sekretara (perovođu) a na toj poziciji je ostao sve do smrti. 1886. godine pokrenuo je glasilo ovih zadruga- Ženski svet koji je uređivao sve do Prvog svetskog rata. Na početku rata, na njegovu inicijativu, Zadruga je osnovala bolnicu, u Srpskom učiteljskom konviktu u kojoj  su zbrinjavani svi nevoljni i bolesnici koji nisu imali drugog smeštaja. Kao član Književnog odeljenja Matice Srpske, zamenjivao je Matičinog sekretara i urednika deset svezaka Letopisa (1910-11). Uredio je kalendar Ženski svet 1910. a 1921. godine počeo je da izdaje Učiteljski vesnik. Bio je vredan saradnik Srpskog kola i Branika, ali i nekih drugih časopisa toga vremena. Uzimao je učešće i u političkom životu pa je 1892. godine biran za poslanika na Srpskom narodno-crkvenom saboru za velikosenmikluški srez. Pred oslobođenje uključio se u Srpski narodni odbor i bio je jedan od tri potpredsednika ovog tela, učestvujući u stvaranju srpske vlasti u Vojvodini. BIo je oženjen Betom, rođena Stefanović sa kojom je imao ćerku Vidu, udatu Vulko.

Ilija Ognjanović je rođen 30. aprila (12. maja) 1845. godine u Novom Sadu. Potiče iz veoma stare novosadske ratarske porodice. Osnovnu školu je pohađao u Sremskoj Kamenici i Novom Sadu. Posle završene osnovne škole upisuje se u nemačku graničarsku građansku školu u Petrovaradinu. Nižu gimnaziju pohađa u Novom Sadu, a višu u Sremskim Karlovcima, Pečuju i Budimpešti, gde je i maturirao. Školske 1866/67. godine upisao je medicinu u Budimpešti. Studije medicine je završio 1872. godine u Beču, a zatim i specijalizaciju iz hirurgije, 1873. godine. Iste godine vratio se u Novi Sad i započeo lekarsku praksu; istovreme- no je bio lični lekar Marije Trandafil. Od 1785. godine pa sve do prerane smrti radio je kao sreski fizik slobodnog kraljevskog grada Novog Sada, a od 1888. godine, zahvaljujući završenoj specijalizaciji iz hirurgije, bio je i upravnik Porođajnog odeljenja novosadske bolnice. Ilija Ognjanović je bio svestran čovek. Veoma rano je počeo da se bavi poezijom i uredništvom. Po ugledu na Zmaja i Rajkovića u svojoj šesnaestoj godini izdavao je i uređivao rukopisni list Zolja, a godinu dana kasnije i Đački venac. Pored brojnih napisa u stihu i prozi koje je objavljivao u tadašnjim vodećim časopisima, pisao je i medicinsko– poučne članke. Najznačajniji od njih su O difteričnoj vratobolji i Kako se valja lečiti od kolere. Suočen sa brojnim problemima pri izdavanju posmrtnica, zbog velike šarolikosti medicinske nomenkla- ture, Ilija Ognjanović 1894. godine izdaje knjigu Imena bolesti što smrt mogu da nanesu. U ovoj knjizi, sve tada poznate bolesti i uzroke smrti prevodi sa latinskog jezika na srpski, mađarski i nemački. 117 Zahvaljujući svojoj predanoj aktivnosti kao lekara i književnika dobio je brojna priznanja. Za života je bio član Književnog odeljenja Matice srpske, član Eparhijske uprave bačke, dopisni član Srpskog učenog društva od 1883. godine, a od 1892. godine počasni član Srpske kraljevske akademije nauka i umetnosti. Život Ilije Ognjanovića nije bio lak. Veoma rano je ostao siroče i tokom svog školovanja bio je zavisan od izdašnosti bogatih ljudi i institucija, a ponekad i od sopstvenog rada. Niz godina je patio od srčane slabosti, a poslednje tri godine života bolovao je od šećerne bolesti, u to vreme neizlečive bolesti. Po preporuci lekara, u leto 1900. godine sa porodicom odlazi u austrijsko kupatilo Dobelbad na lečenje. Umesto očekivanog poboljšanja, njegovo zdravstveno stanje se pogoršava i on odlučuje da se vrati u Novi Sad. Pri povratku, njegovo zdravstveno stanje se još više pogoršava i porodica ga smešta u sana- torijum dr Jendrašeka u Budimu. Umro je sledećeg dana, 8. (21.) avgusta u 55. godini života. Prenet je u Novi Sad. Opelo je održano u srpskoj Pravoslavnoj sabornoj crkvi 10. (23.) avgusta 1900. godine. Istoga dana je i sahranjen na Almaškom groblju u Novom Sadu.

Dušan Popov je rođen u Mokrinu, školovao se u Novom Sadu, a doktorirao na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Novinarstvom je počeo da se bavi 1945. godine u listovima „Slobodna Vojvodina“ (današnji „Dnevnik“) i „Glas omladine“. U listu „Dnevnik“ prešao je put od mlađeg saradnika do zamenika glavnog urednika. Kao mlad novinar postavljen je za glavnog urednika kulturne institucije Tribina mladih. Godine 1972. bio je prvi glavni urednik tek osnovane Televizije Novi Sad. Dugo godina bio je član upravnog i izvršnog odbora Matice srpske, a u tri mandata i njen sekretar. U Sterijinom pozorju je bio prvi generalni sekretar. Najviše gradsko priznanje, Februarska nagrada Novog Sada, Popovu je pripala jer je svoj životni i radni vek posvetio izučavanju istorijske građe i novosadske kulture. Autor je „Enciklopedije Novog Sada“, dela koje se sastoji od 30 tomova, a članovi resorne gradske komisije su obrazložili da je Novi Sad, zahvaljujući Popovu, jedan od retkih gradova koji imaju svoju enciklopediju.

Najveći liričar srpskog romantizma. Po zanimanju bio je lekar, a tokom celog svog života bavio se uređivanjem i izdavanjem književnih, političkih i dečjih časopisa. Najznačajnije Zmajeve zbirke pesama su „Đulići“ i „Đulići uveoci“, prva o sretnom porodičnom životu, a druga o bolu za najmilijima. Pored lirskih pesama, pisao je satirične i političke pesme, a prvi je pisac u srpskoj književnosti koji je pisao poeziju za decu. Sremska Kamenica je nekada nosila ime Zmajeva Kamenica, u čast Jovana Jovanovića Zmaja.
Posle završenih studija prava, Zmaj se 1860. vratio u Novi Sad i kao jedan od najbližih Miletićevih saradnika postao službenik u novosadskom magistratu. Tu se upoznao sa svojom budućom suprugom Ružom Ličanin. Ljubav i srećan porodičan život nadahnuli su Zmaja da napiše ciklus (zbirku) pesama Đulići (od turske reči Gül, što znači ruža).
Ipak, služba u magistratu nije mu odgovarala, pa ju je napustio i posvetio se književnom radu. Tada je pokrenuo književni časopis Javor i satirični list Komarac. Godine 1863. preselio se u Peštu, gde je radio u Matici srpskoj i kao nadzornik Tekelijanuma. Godine 1864. pokrenuo je satirični list Zmaj (igra rečima, pošto je 3. maj po julijanskom kalendaru bio dan održavanja Majske skupštine 1848), čiji će naziv postati sastavni deo njegovog imena.
Godine 1870. Zmaj je završio studije medicine, vratio se u Novi Sad, gde je započeo svoju lekarsku praksu. Ovde ga je ubrzo zadesila porodična tragedija: umrla su mu deca, a potom i žena. Iz ove porodične tragedije proizišao je niz elegičnih pesama objavljene pod zajedničkim nazivom Đulići uveoci.