Graviranje je kroz istoriju bilo važna metoda stvaranja slika na papiru,kako u umetničkom štamparstvu tako i za komercijalne reprodukcije i ilustracije u knjigama i časopisima.U današnje vreme je zamenjeno fotografijom.
Graviranje je tehnički postupak urezivanja dizajna (linija, ukrasa, znakova, likova) u tvrdu, obično ravnu površinu pravljenjem brazda u njoj. Rezultat graviranja može biti sam dekorisani predmet ako se gravira srebro, zlato, čelik ili staklo, ili može omogućiti izradu (tal. intaglio) ploča od bakra ili drugog metala za urezivanje slika na papiru kao štampa ili ilustracija u formi duboke štampe (tal. intaglio). Otisak urezanih slika naziva se gravura ili gravira.
Tradicionalno graviranje rezbarskim dletom ili upotrebom mašina nastavili su sa korišćenjem zlatari, staklarski graveri, oružari i drugi, dok modernije industrijske tehnike poput fotograviranja i laserskog graviranja imaju mnoge važne primene.
Ostali termini koji se često koriste za štampane gravure jesu bakrorez, bakreno graviranje ili linijsko graviranje. Graviranje čelika je jednaka tehnika, na čeličnim ili počeličenim pločama, a uglavnom se koristilo za izradu novčanica, ilustracija u knjigama, časopisima i reproduktivnim štampanim materijalima, zaglavljima pisama i drugime u razdoblju od 1790. do ranog 20. veka kada je tehnika graviranja počela gubiti popularnost osim u izradi novčanica i drugih oblika sigurne štampe.
Pored ručnog graviranja, postoje mašine za graviranje koje zahtevaju mnogo manje ljudskog faktora i nisu direktno ručno kontrolisane. Uglavnom se koriste za naslovljavanje, koristeći pantografski sistem. Postoje i verzije za unutrašnje delove prstenja kao i spoljašnjost većih površina. Takve mašine se koriste za graviranje unutrašnjosti prstenja, za medaljone kao i reprezentativne primerke.