U Novom Sadu ga srećemo neposredno posle bombardovanja grada gde je došao privučen poslom oko velike obnove grada koja je usledila tokom 1850-ih godina. Već 1850. Molnar kao građanin Novog Sada podiže svoju kuću na Trifkovićevom trgu koja i danas postoji. Već u prvoj deceniji posle Bune Molnar je izgradio na desetine prizemnih i spratnih kuća u samom centru grada. Prva velika građevina na kojoj radi bila je Reformatorska crkva u Šafarikovoj ulici koju podiže po projektu budimpeštanskog arhitekte i sveštenika Manjuia Imrea. Narednih decenija Molnar će podići više značajnih gradskih objekata: Bolnicu (1867-1871), Srpsku osnovnu školu (1871-1874), Građansku dvoranu, prvu zgradu SNP-a (1871), Gradsku klanicu (1882). Danas postoji jedino Miletićeva škola u porti Nikolajevske crkve. Tokom poslednje decenije XIX veka Molnar projektuje i gradi svoja životna dela ujedno i najvrednije gradske građevine s kraja veka: Gradsku kuću (1893-1895) i Katoličku crkvu (1892-1895). Oba objekta podignuta su u kitnjastom eklektičkom stilu; Gradska kuća u neorenesansnom a Katolička crkva u neogotičkom maniru. Molnar je, između ostalog bio i suvlasnik fabrike za proizvodnju građevinskog materijala, dugogodišnji predsednik novosadskog udruženja zanatlija i član više odbora za gradnju. Njegove građevine karakteriše solidna tehnička izvedba i jednostavan, eklektički stil, karakterističan za graditeljstvo južnih provincija.