Svetozar Pajić rođen je 1955. godine u Novom Sadu. Od najranijih dana svoju kreativnost i sklonost ka tehnici i umetnosti izražavao je u aviomodelarstvu, brodo-modelarstvu, fotografiji, vajanju, slikanju, dizajnu, kaligrafiji... Radio je u novosadskoj štampariji „Forum“ i slovenačkoj „Iskra Delta kompjuters“. Nakon toga, posvetio se u potpunosti umetnosti.

Dosadašnji rad Svetozara Pajića, u kojem se iskazao kao izuzetan i kompleksan umetnik, može se podeliti u dva perioda. U prvom, započetom 1992. godine, posvetio se slikanju ambijentalnih motiva vojvođanskih gradova i rodnog Novog Sada u kombinovanoj akva-tuš tehnici. Publici ih je redstavio u više zapaženih izložbi.

Drugi period svoga stvaralaštva Pajić je započeo 1998. godine izučavanjem srednjovekovne rukopisne baštine srpskog naroda iz riznice manastira Hilandara. Zadivljen otkrivenom lepotom rukopisnih knjiga, krenuo je u težak prepisivački poduhvat na način starih prepisivača. Tada i dobija nadimak Dijak II. Sa nadahnućem najpre rukopiše četrdeset najlepših stranica Četvorojevanđelja, prvo na patiniranoj hartiji, a zatim i na pergamentu.

Veličanstveni Dušanov zakonik, vrhovni pravni akt koji je srednjovekovnu Srbiju uspostavio kao pravnu državu, Svetozar Pajić Dijak je prepisao čak tri puta: 1. prepis na ručno patiniranoj hartiji u originalu; 2. prepis na ručno patiniranoj hartiji, transkribovan, pisan guščijim perima, povezan u ručno izrađene korice s okovima; 3. prepis na pergamentu  (kojeg mu je, po tradicionalnim recepturama, proizvela fabrika kože iz Rume).

Posle 2000. godine Svetozar Pajić na 22 pergamenta prepisao Otkrivenje – Apokalipsu Svetog Jovana Bogoslova na savremenom srpskom jeziku.

Međutim, krunu dosadašnjeg prepisivačkog i kaligrafskog rada Svetozara Pajića čini novi prepis Miroslavljevog jevanđelja, načinjen tokom pet godina u tišini više srpskih manastira. Ovaj veliki prepisivački poduhvat započeo je mukotrpnim prikupljanjem i pripremom materijala  da bi tokom 2004. i 2005. godine u manastiru Sopoćani, s blagoslovom Vladike Artemija (Radosavljevića), u postu i molitvi, s velikim strpljenjem i ljubavlju poput veštih srednjovekovnih srpskih monaha-kaligrafa, prepisao više desetina stranica ove knjige. Rad je, zatim, tokom 2006. godine nastavio u Manastiru Končulu, 2007. u manastiru Feneku, 2008. u Visokim Dečanima, a 2009. godine u manastiru Zočištu. Nakon svoje velike izložbe „Fruškogorski manastiri“ u Vladičanskom dvoru u Sremskim Karlovcima, u oktobru 2010. godine se, s blagoslovom vladike Porfirija (Perića) povlači u manastir Kovilj, gde nastavlja prepisivački rad. Prepisivanje Miroslavljeog jevanđelja završio je, u molitvi, u junu 2011. godine. Tako je, u slavu boga i na korist srpskoga Roda, nakon sedmogodišnjeg prepisivačkog podviga, na 360 stranica pergamenata nastalo ovo prelepo delo – novi prepis Miroslavljevog jevanđelja.