Preminuo je nakon napada naci skinhedsa, povezanih sa grupama Krv i čast i navijačkom United force, koji su ga pretukli jer je bio tamnijeg tena.
Na Zelenom vencu u Beogradu, na mestu gde je Maksimović brutalno na smrt pretučen, na inicijativu reditelja Gorana Markovića, 18. novembra 2006. godine, postavljena je spomen ploča, koju je otkrio tadašnji gradonačelnik Beograda Nenad Bogdanović. Vinovnici ovog ubistva do danas nisu privedene pravdi.
Dragan Maksimović je ostvario više od 60 uloga u pozorištu, na filmu i televiziji. Debitovao je u Narodnom pozorištu u Beogradu ulogom Vojnika u predstavi "Majka Hrabrost i njena deca", 1971. godine. Za tri decenije na scenama ovog teatra ostvario je zapažene uloge u predstavama "Sarajevski atentat" (Nedeljko Čabrinović), "Mandragola" (Fra Bepo), "Britanik" (Neron), "Lenjin, Staljin, Trocki" (Genrih Grigorijevič Jagoda), "Kosovska hronika" (Avdula), "Ribarske svađe" (Bepo), "Poslednja potera za zlatom" (Cager), "Kraj partije" (Ham), "Mesec dana na selu" (Ignjatije Ilič Spigeljski), "Suđenje gospođi Bovari" (Senar), "Dugo putovanje u noć" (Edmund Tajron), "Maksim Crnojević" (Dužde od Mletaka)...

Bjelogrlić je prvi put pred kamerama glumio sa 15 godina i to u filmu Branko Bauera Boško Buha (1978), tumačeći lik Save Jovanovića Sirogojna.
1984. upisao je Fakultet dramskih umetnosti u Beogradu, na kojem je diplomirao 1989.
Proslavio se ulogom Slobodana Popadića u seriji Bolji život (1987 - 1990). Nakon te uloge, usledile su uloge u TV seriji „Zaboravljeni“ (1990) i filmovima „Crni bombarder“ (1992), „Pun mesec nad Beogradom“ (1993), „Lepa sela lepo gore“ (1996), koje su Bjelogrlića uvrstile u red najpoznatijih i najpriznatijih srpskih glumaca.
Poslednjih godina Bjelogrlić se okušao kao producent, a prvi film koji je producirao bila su Lepa sela lepo gore.
Oprobao se i kao reditelj, režirao je igrani film i tv seriju Montevideo, bog te video!, sa kojim je postigao veliki uspeh. Film je izabran za srpskog predstavnika za nagradu Oskar.
Njegova sestra od tetke je pevačica Zorana Pavić.

Osnovnu školu i Gimnaziju završio je u Valjevu. Godine 1967. upisao se na Fakultet dramskih umetnosti u Beogradu, na smeru za glumu, u klasi profesora Predraga Bajčetića, a 1971. godine je diplomirao u klasi profesorke Ognjenke Milićević. Od 1969. godine je stalni član Jugoslovenskog dramskog pozorišta u Beogradu. Od 15. maja 2007. do 8. jula 2008. bio je ministar kulture u Vladi Republike Srbije. Vojislav Brajović je 25. dobitnik nagrade Dobričin prsten 2009. godine (svečano mu je uručena u Jugoslovenskom dramskom pozorištu 26. decembra).

Pozorište

Stalni je član Jugoslovenskog dramskog pozorišta od 1969. godine u kome za četrdeset godina ostvario gotovo pedeset uloga. Još kao student igrao je u predstavama Odbrana Sokratova i smrt, Agamemnon, Kad su cvetale tikve, Pigmalion, Kin, Koriolan, Paklena mašina, Rat i mir u kafani Snefl, da bi se u Hamletu u režiji Steve Žigona pojavio u ulozi Horacija i Laerta. Ulogu Turnela u premijernoj postavci Bube u uhu igrao je do 1997. Zatim, uloge u predstavama Elizabeta od Engleske; Za kim zvono zvoni; Varvari; Kako je Juda izdao Hrista; Mister Dolar. Posebno se istakao u ulozi Apolona Murzaveckog u komadu Vuci i ovce. U Vasi Železnovoj je igrao lik Semjona. Igrao je Žarka u Golgoti; Vilija Natana u Tri sina; Grofa u Romantičnim ćudima; Ivana Kaljajeva u Pravednicima; Grofa Oboljaninova u Zojkinom stanu; Doktora Probsta u Hrvatskom Faustu; Gazda-Isu u Komunističkom raju; Žutilova u Rodoljupcima; Alonza u Oluji; Kneza Miloša u Ruženju naroda u dva dela; Papu Mafeoa Barberinija u Svetlosti u noći; Jakova Šalimova u komadu Na letovanju; Matamora u Pozorišnim iluzijama, uloga za koju je nagrađen Oktobarskom nagradom grada Beograda; zatim, naslovnu ulogu u koprodukcijskoj predstavi s Gradom teatarom – Budva, Lažni car Šćepan Mali, za koju je nagrađen Sterijinom nagradom za glavnu ulogu; Terzita u predstavi Troil i Kresida, takođe koprodukciji s budvanskim Festivalom, a za koju je nagrađen „Zlatnom maskom“ na Ohridskom festivalu; lik Dimitrija u predstavi Bure baruta za kojeg je dobio Nagardu „Milivoje Živanović“; Dr Ninković u Gospođi ministarki; po drugi put je Žutilov u Rodoljupcima kada je otvorena nova zgrada Jugoslovenskog dramskog pozorišta; Dr Dorn u Galebu; Šajlok (u alternaciji s Predragom Ejdusom) u Mletačkom trgovcu; Maks, Maksim u Skakavcima; Duh i Prvi grobar u Hamletu; Uča u Brodu za lutke; Satin u komadu Na dnu; i, najnovije ostvarenje, uloge Vojvode i Frederika u Kako vam drago. Osam od ovih uloga ponele su Godišnju nagradu JDP-a.

Istovremeno je, kao gost, igrao i igra na scenama drugih pozorišta: Zvezdara teatar, Atelje 212, Beogradsko dramsko pozorište, Srpsko narodno pozorište iz Novog Sada, Crnogorsko narodno pozorište iz Podgorice, Grad teatar Budva...

U Zvezdara teataru ostvario je nekoliko izuzetnih uloga: Vasa Vučurović u predstavi koja je otvorila pozorište, Mrešćenje šarana i za koju je nagrađen svojom prvom Sterijinom nagradom, „Ćuranom“ na Danima komedije i nagradom na Pozorišnim svečanostima „Ljubiša Jovanović“; Puniša i Puša Rsavac u Pazarnom danu; Tom Sardžent u komadu koji mu je posebno drag, Pogled u nebo.

U Ateljeu 212 igrao je likove: Nil Fedosijević Mamajev u komediji Kola mudrosti, dvoja ludosti i, Danijel Parker u predstavi Egzibicionista. U Beogradskom dramskom pozorištu odigrao je Doktora Kolea u predstavi Villa Sachino. Za festival Grad teatar Budva i Teatar Kult obnovio je lik Radovana III (i dobio nagradu Grada teatara Budve, „Ćurana“, Nagradu grada Vršca i – „Zoranov brk“). Ostvario je i uloge: Feđa u komediji Kokoška (koja je danas na repertoaru JDP-a); Saša u predstavi Antigona u Njujorku; Prospero iz Bure; lik Dotorea u Legendi o postanku; ulogu Tomazoa Medinija u predstavi Konte Zanović.

Na Dubrovačkim ljetnim igrama bio je Alonso u Oluji.

Za Crnogorsko narodno pozorište u Podgorici igrao je: Igumana Stefana iz Gorskog vijenca za koju je dobio Sterijinu nagradu, „Ardaliona“ i Godišnju nagradu CNP-a; Toma u Party time; Tetereva u Malograđanima; Torvalda u Nori, kao i Danucija u Montenegrinima (koprodukcija CNP i Grada teatara Budve). Vojislav Brajović je proglašen „Doživotnim počasnim članom CNP-a“. Za ulogu Kneza Vićencija u komediji Mera za meru u Srpskom narodnom pozorištu u Novom Sadu dobio je „Ardaliona“, Godišnju nagradu SNP-a i Nagradu grada Vršca.

Srpska filmska, pozorišna i televizijska glumica, koja slovi za najveću domaću komičarku ili kraljicu komedije, kako je često nazivaju. Karijeru je započela pre skoro pedeset godina da bi danas bila jedna od najpopularnijih i najvoljenijih glumica u svim zemljama bivše Jugoslavije. Seka je najpoznatija po ulogama u filmovima: Burduš, Tesna koža 3, Rad na određeno vreme, Moj tata na određeno vreme, Sekula i njegove žene i Sekula se opet ženi. Izuzetne komičarske sposobnosti pokazala je kao drugarica "Seka" u TV–seriji Bolji život i kao sekretarica "Marijana" u Srećnim ljudima. Vrhunac popularnosti doživela je zahvaljujući sitkomu Ljubav, navika, panika. Godine 2008. svrstana je među najbolje srpske glumice svih vremena postavši laureat nagrade "Velika Žanka", a nagrađena je i najprestižnijim "Dobričinim prstenom" za životno delo, kao i sa pet "Zlatnih ćurana" na Danima komedije – sa četiri za najbolje glumačko ostvarenje, a jednim i za životno delo i izvanrednost njenog komičarskog izraza.
Jelisaveta je rođena 13. juna 1942. godine, u Beogradu. Završila je gimnaziju i Fakultet dramskih umetnosti 1965. godine, kao najbolji student u klasi Mate Miloševića. Za vreme gimnazijskih dana bila je jedan od osnivača amaterskog pozorišta Dadov, a po završetku fakulteta debituje u Pozorištu „Boško Buha“, i glumi u predstavama: Pepeljuga, Koncert za tinejdžere, Čarobnjak iz Oza, Tri musketara, i drugima.

Godine 1968. postaje članica "Ateljea 212", gde ostvaruje značajniju ulogu u predstavi „Kralj Ibi“ A. Žarija. Iste godine debituje i na filmu, glavnom ženskom ulogom u klasiku "Noćno dežurstvo sestre Grizelde", pored Zorana Radmilovića. Usledili su filmovi "Ilustrovani život", sa Draganom Nikolićem, "Silom otac" sa Miodragom Petrovićem – Čkaljom, te glavna uloga u filmu "Daleko je Australija", sa Oliverom Marković, a 1969. uloga u crnohumornom rediteljskom prvencu Gordana Mihića – Olja u filmu "Vrane". Usledila je uloga u TV–filmu Ujka Vanja, zatim u komediji "Biciklisti", sa Mijom Aleksićem i Milenom Dravić, da bi 1970. došlo do velikog proboja u njenoj karijeri, zahvaljujući komercijalnom hitu i u narodu voljenom filmu "Burduš", gde Seka tumači lik Rajke. Kultna je scena u kojoj ona Gidri Bojaniću peva novokomponovanu pesmu „Daj mi čašu rakije“.
Seka 1971. dobija prestižnu ulogu predstavi „Razvojni put Bore Šnajdera“ reditelja Aleksandra Popovića, za koju prima nagradu "Zlatni ćuran" na festivalu Dani komedije u Jagodini (kao i kasnije za ulogu u „Ožalošćenoj porodici“ Branislava Nušića); na Sterijinom pozorju nagrađena je za sporednu ulogu u „Klaustrofobičnoj komediji“ Dušana Kovačevića

Vesna Trivalić je srpska filmska, televizijska i pozorišna glumica. Karijeru je započela 1986. godine, da bi se kasnije proslavila ulogom u TV–seriji Bolji život. Ostvarila je zapažene uloge u filmovima Lajanje na zvezde, Rane i Život je čudo, zatim u drami Oktoberfest, za koji je nagrađena Zlatnom arenom na Filmskom festivalu u Puli, kao i u TV–serijama Metla bez drške i Vratiće se rode. Njena najveća glumačka dostignuća su glavne uloge u serijama Porodično blago i Otvorena vrata. Vesna se uz Seku Sablić smatra najvećom srpskom komičarkom, a za maestralno izvođenje u ovom žanru nagrađena je i Zlatnim ćuranom.
Vesna je rođena 1965. godine, u Beogradu. Fakultet dramskih umetnosti je upisala 1984. godine, iz drugog puta. Diplomirala je međutim 2003 – devetnaest godina kasnije, na nagovor profesora Vladimira Jevtovića.
O njenom privatnom životu se izuzetno malo zna. Glumica tvrdi da ima fobiju od kamera, i da se pred njima, izuzev kada snima, ne oseća prijatno. Trivalićeva čak i intervjue za novine daje retko. Kada ipak pristane na razgovor, ona napominje da na pitanja koja se tiču njenog privatnog života neće odgovarati. Gotovo nikad nije gostovala u nekom tok-šou programu.
Vesna se udala 2004. godine. Dok joj muž živi i radi u Dubaiju, ona ipak neretko dolazi u Beograd. Imaju sina Nikolu.
Vesna je pru ulogu na filmu dobila 1986. godine, u drami Špadijer jedan život. Prva njena profesionalna uloga u pozorištu bila je u Ateljeu 212 u predstavi Totovi. Tokom karijere na filmu je ostvarila mnoštvo epizodnih, ali efektnih uloga. Prvu glavnu filmsku ulogu ostvarila je u Kusturičinom filmu Život je čudo, u kojem je tumačila lik Jadranke.
Na filmu je najčešće do sada sarađivla sa rediteljem Srđanom Dragojevićem, a njeni najčešći partneri su bili Zoran Cvijanović i Dragan Bjelogrlić. Zoran Cvijanović joj je bio prvi partner i na filmu (Dogodilo se na današnji dan) i u pozorištu (Totovi), a 1991. godine je sa Draganom Bjelogrlićem proglašena za glumački par godine na festivalu u Nišu za par koji su tumačili u seriji Bolji život.
Trivalićeva je član Saveza dramskih umetnika Srbije od 4. jula 2006. godine.

Završila je studije glume na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu. Na istom fakultetu je od 1976. asistent profesora Predraga Bajčetića na predmetu „Dikcija i gluma“. Od 1982. godine Gorica Popović je stalna članica ansambla beogradskog Ateljea 212. Na filmu je debitovala ulogom novinarke u „Mirisu poljskog cveća" (1977) beogradskog reditelja Srđana Karanovića. Već za prvu veću ulogu, devojke koja sumnja u ljubav svog mladića, u "Nacionalnoj klasi" (1979) Gorana Markovića, nagrađena je na nacionalnom festivalu u Puli Zlatnom arenom. Uporedo sa glumačkom karijerom, Gorica Popović se bavila i pevanjem. Bila je član vokalno-instrumentalnog sastava "Suncokret". Na festivalu u Nišu je dva puta nagrađena za tri uloge nagradom Carica Teodora. Prvi put za ulogu srednjovekovne srpske vlastelinke u filmu „Dorotej“ Zdravka Velimirovića, drugi put za ulogu partizanke u filmu „Pad Italije“ Lordana Zafranovića 1981. godine, i za ulogu TV-režiserke u filmu „U raljama života“ Rajka Grlića 1984. godine. Gorica Popović je glumila i u velikom broju TV-drama i serija. Gledaoci je pamte kao sekretaricu Daru u popularnoj TV-seriji Bolji život.

Diplomirao režiju na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju u Beogradu. Zaposlen na Televiziji Beograd gotovo od njenog osnivanja, gde je tokom 1970-ih režirao čuvenu šou emisiju "Obraz uz obraz" sa Draganom Nikolićem i Milenom Dravić koja je postala veoma popularna širom tadašnje Jugoslavije.
Filmske režije
Filmovi koje je režirao Zdravko Šotra: 1981. Šesta brzina; 1983. Igmanski marš; 1988.Braća po materi;1989. Boj na Kosovu; 1989. Gospođa ministarka;1998. Lajanje na zvezde; 2002. Zona Zamfirova; 2004. Pljačka Trećeg rajha; 2005. Ivkova slava; 2012. Šešir profesora Koste Vujića.
Serije: Više od igre 1976; Gde cveta limun žut 2006; Ranjeni orao 2009/2008; Greh njene majke 2009/2010; Nepobedivo srce 2011/2012.

Kao srednjoškolka slučajno zapažena, angažovana je za glavnu ulogu progonjene Jevrejke u uspelom filmu Deveti krug (F. Stiglik, 1960), za koju je nagrađena na festivalu u Puli.Žrtvujući studije medicine, nastavlja sa sličnim ulogama devojaka koje pomažu partizanima Stepenice Hrabrosti, 1961, Ota Denesa i Saša, 1962, Radenka Ostojića, te 1962. godine upisuje glumu na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju u Beogradu. Nakon dužeg depresivnog razdoblja bez angažmana, od 1966. godine (Tople godine Dragoslava Lazića) gradi stabilnu karijeru. Zrelija, tamnokosa i privlačna, velike moći uživljavanja, tumači glavne i veće sporedne uloge (sve češće karakterne) u brojnim filmovima: Buđenje pacova, 1967, Živojina Pavlovića, i Pošalji čoveka u pola dva, 1967, Dragoljuba Ivkova.

Za glavnu ulogu u filmu Opklada, iz 1971. godine, Zdravka Randića, u kome glumi mladu suprugu koja napušta starijeg muža (Pavle Vuisić), da bi mu se - uvidevši da je prevarena - vratila, nagrađena je Zlatnom arenom u Puli. Osam godina kasnije osvaja istu nagradu, ovoga puta za epizodnu ulogu, za lik alkoholičarke na lečenju, u Posebnom tretmanu, 1980, Gorana Paskaljevića. Ostvarila je takođe mnoštvo uloga u domaćim TV serijama (Od svakog koga sam volela, 1971, Puriše Đorđevića; Mikelanđelo, 1982, Stanka Crnobrnje; Boje slepila, 1991, Božidara Nikolića i druge).

Na 34. filmskim susretima u Nišu 1999. godine, Dušici Žegarac uručena je Nagrada „Pavle Vuisić“, koja se dodeljuje glumcu za izuzetan doprinos umetnosti glume u jugoslovenskom filmu. Godinu dana kasnije na istom festivalu je promovisana monografija „Dušica Žegarac ili crna dama sa zvezdanom senkom“, autora Ranka Munitića i prikazan deo dokumentarnog filma o njoj, reditelja Zdravka Randića.

Poslednjih godina živi u Portugalu.

Završio je gimnaziju u Kruševcu, a glumom se bavio amaterski još kao srednjoškolac. Po završetku srednje škole se upisao na Rudarsko-geološki fakultet, koji je napustio u trećem semestru i upisao se na Akademiju pozorišnih umetnosti. Profesionalnu karijeru je započeo 1951. u Beogradskom dramskom pozorištu (BDP). U BDP je radio do 1968, nakon čega je prešao u Atelje 212. U BDP se vratio 1978. i ostao tamo do 1985, kada je ponovo prešao u Atelje 212, u kom je igrao do penzionisanja 1995. Ipak i danas često gostuje u brojnim predstavama, prvenstveno u Beogradskom dramskom pozorištu i Ateljeu 212. Igrao je više od 130 uloga. Na filmu je debitovao 1957. u „Tuđoj zemlji“ Jožea Galea. Veliku popularnost je stekao filmom „Ljubav i moda“, za koji je otpevao čuvenu pesmu „Devojko mala“. Osim te pesme, snimio je još nekoliko koje su objavljene na singl pločama. Veliku popularnost je stekao ulogom Rodoljuba Petrovića u seriji „Pozorište u kući“. Potom je s Milenom Dravić bio domaćin u šou-programu „Lift za peti sprat“. Krajem 1980ih je vodio radio program „Zabavnik“ na Radio Beogradu, a učestvovao je i u drugim zabavnim emisijama ove radio stanice.
Godine 1983. dobio je Oktobarsku nagradu grada Beograda, a 2001. je dobio Dobričin prsten. Godine 2009. je dobio Statuetu zlatni ćuran za životno  delo.

Poznata je po ulozi Amande Karington u seriji Dinastija. Katarina je ćerka Hauarda Oksenberga i princeze Jelisavete Karađorđević. Poseduje srpski pasoš. Katarina Oksenberg je rođena 22. septembra 1961. godine u Njujorku. Završila je njujorški Kolumbija Univerzitet. Kao glumica je debitovala 1982. godine ulogom princeze Dajane. Od 1984. do 1986. glumila je u američkoj sapunici Dinastija. Igrala je ulogu Amande Karington, ćerke Blejka Karingtona (Džon Forsajt) i Aleksis Kolbi (Džoan Kolins). Od tada pa do danas glumila je razne uloge u više od 20 filmova i u epizodima različitih serija.

Ima troje dece Indija Rajven Oksenberg, Maja van Din i Selest Alma van Din. Njen drugi muž, od 1999. godine, je Kasper van Din sa kojim ima dvoje dece. Indija je lični asistent Pirsa Brosnana i od maja 2013. je bila više nedelja u Beogradu zbog snimanja filma.