Školovao se u gimnaziji u Vinkovcu i Novom Sadu, a pravo je studirao u Gracu gde je diplomirao 1876. godine. Naredne, 1877. godine, vratio se u Novi Sad i sve do 1901. godine predavao je u novosadskoj gimnaziji jezike (latinski, grčki, mađarski, nemački i srpski) i književnost. Nastavni rad u srpskom školstvu obogatio je pisanjem velikog broja gramatika, rečnika i pregleda književnosti koji su bili prihvaćeni u srpskoj prosveti kao standardni udžbenici.

Istoriografiju i srpsku kulturu posebno je zadužio pokretanjem časopisa Stražilovo (1885—1888, 1892—1894), Novo pozorište (1909—1910) i kao saurednik Javora (1889—1981) i urednik u Braniku (1906—1912). Sarađivao je i u brojnim drugim časopisima kao što su Letopis Matice srpske, Glas MS, Brankovo kolo, Srpski književni glasnik, Književni jug i drugo. Napisao je veliki broj priloga kao književni, pozorišni i muzički kritičar. S mađarskog i nemačkog jezika prevodio je pozorišne komade, romane, pripovetke i putopise,

Značajan doprinos istoriji istoriografije Grčić je dao objavljivanjem petotomne zbirke Portreti s pisama u kojima je objavio prepisku saradnika svojih časopisa i almanaha. Prve četiri knjige objavljene su između 1921. i 1926. u zagrebu a poslednja 1939. u Novom Sadu. Među pedesetoricom kulturnih i književnih radnika nalaze se i istaknute ličnosti srpske istoriografije kao što su Stojan Novaković, Ilarion Ruvarac, Stanoje Stanojević, Čedomilj Mijatović, Tihomir Ostojić, Aleksandar Sandić i drugi. Pisma su izdata hronološkim redom sa uvodnom napomenom o adresantu. Obilje materijala pruža posebno portret Ilariona Ruvarca objavljen u petoj knjizi gde se osvetljuje pozadina štampanja rasprave O knezu Lazaru u Stražilovu prožeta polemikom sa Pantelijom Srećkovićem.